Ζητείται σιωπή

Φορτηγά που προσπερνούν φορτηγά που προσπερνούν φορτηγά στη μονοτονία της εθνικής οδού. Ασφυκτιάς κάτω από έναν βαρύ, ενοχικό ουρανό. Κάποτε ξέραμε τι είναι η γαλήνη, θυμάσαι;

Τώρα η ζωή μοιάζει να επιταχύνεται αέναα, δε σου αφήνει χρόνο ούτε για λίγες στιγμές ζωογόνου, υπαρξιακής κατάθλιψης. Μόνο παράνοια πια, μόνο ελιγμοί, και παζάρια, και αμοιβαίες υποχωρήσεις.

Δεν είναι ότι γίνεσαι λιγότερο εγωιστής, όχι- ποτέ δεν το πίστεψες αυτό, και μάλλον είχες δίκιο. Είναι απλά ότι τα όρια του εγώ σου διευρύνονται. Τα σύνορα σου επεκτείνονται τόσο που δυσκολεύεσαι να τα διαφυλάξεις από εχθρικές εισβολές.

Και είναι πολλές, οι εχθρικές εισβολές. Είναι συνεχείς, επίμονες, ψυχοφθόρες. Ζητιανεύεις λίγα ψίχουλα κατανόησης κι όλοι σου λένε πως αυτό που ζεις δεν είναι καθόλου μα καθόλου μοναδικό.

Η μοναξιά της μη μοναδικότητας. Οχι λιγότερο επώδυνη από άλλες μοναξιές.

Θέλεις να ξεκολλήσεις από πάνω σου το μανδύα της κανονικότητας και να κυλιστείς στην άμμο γυμνός.

Ζητάς να δημοσιεύσουν την αγγελία σου για μερικά τετραγωνικά μέτρα σιωπής, μα ούτε η χρυσή ευκαιρία δεν απαντά πια στις εκκλήσεις σου.

Oνειρεύομαι πως θα έρθεις να με συναντήσεις εκεί που κάποτε με μάθαινες να ονειρεύομαι.

Ρεαλισμός

Ξεκινάω κάθε μέρα να γράφω και κάθε μέρα αποτυγχάνω. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πραγματικότητα, έτσι τις τελευταίες νύχτες ξαγρυπνάω ζητιανεύοντας θραύσματα νηφαλιότητας από αυτάρκεις περαστικούς.

Από το παράθυρο μου βλέπω να περνάει και να απομακρύνεται η υπόσχεση μιας ζωής διαφορετικής, χορτάτης, ολόκληρης, καθώς ζυγίζω ξανά και ξανά τις επιλογές μου ανίκανη να πάρω μια απόφαση. Απειλητικό ορθώνεται μπροστά μου το άγνωστο. Επιστρέφω απρόθυμα στην πνιγηρή ασφάλεια της παιδικής ηλικίας.

Οι επαναστάσεις μας; Φτηνά τρικ για να εντυπωσιάζουμε αδαείς θεατές. Οι συμβιβασμοί μας; Σωροί πτωμάτων που σαπίζουν κάτω από τα κρεβάτια μας.

Ίσως δεν στο είπα ποτέ: είσαι ο μοναδικός αστερισμός σε έναν ουρανό που είχε από καιρό ξεχάσει τι σημαίνει φως.

Σταυροδρόμια

'Ύστερα μας τέλειωσαν πάλι οι λέξεις κι έπρεπε να βγούμε για κυνήγι. Έψαξα μάταια για μυστικές οδηγίες στα μάτια σου. Νύχτωσε νωρίς, διπλώσαμε προσεκτικά τις ερωτήσεις και τις βάλαμε στα συρτάρια τους, είπαμε ένα βιαστικό αντίο πριν φύγουμε προς αντίθετες κατευθύνσεις.

Τι σημαίνει να αποβάλλεις τους εαυτούς σου όπως τα φίδια το δέρμα τους, σηματοδοτώντας το τέλος μιας εποχής; Ανέκαθεν δυσκολευόσουν να πιστέψεις στην ίδια σου την οντότητα.

Τώρα, καθώς ακροβατείς γεμάτος περιέργεια και δισταγμό στο κατώφλι ενός νέου κόσμου, το βλέμμα σου ψάχνει ασυναίσθητα για τις εξόδους κινδύνου, ενώ η καρδιά σου σκιρτά στην ελπίδα της μόνιμης εγκατάστασης.

Όσο για την ψυχή σου, εκείνη δεν την είδε ποτέ κανείς.

Παλινδρόμηση

Γυρνάς ξανά στο σκοτάδι γιατί μόνο εδώ κυλούν τα παγωμένα ποτάμια της έμπνευσης. Σπέρνεις γύρω σου το χάος γιατί μόνο στη θολή του αντανάκλαση αναγνωρίζεις, φριχτά παραμορφωμένο, το πρόσωπο σου.

Απελπισία σημαίνει να μην έχεις πια τίποτα να χάσεις. Ολομόναχος μέσα στη σιωπή ανακαλύπτεις τα κρυμμένα ίχνη της ποίησης. Κι ο έρωτας, είχε πει ο ποιητής, είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλον.

Αν δεν είμαστε πλασμένοι για την ευτυχία, τι γυρεύουμε σ' αυτή τη γή; ρωτάς χωρίς να περιμένεις απάντηση. Οι θεοί βουβάθηκαν πριν από χιλιάδες χρόνια και οι άνθρωποι δε σταματούν να φωνάζουν ασυνάρτητα.

Σκεπάσου ξανά με το μανδύα της θλίψης, κοιμήσου τον ύπνο της εγκατάλειψης, ικέτεψε για άφεση αμαρτιών γνωρίζοντας πως τη συγχώρεση του εαυτού σου δεν θα την κερδίσεις ποτέ.

Κι όταν ξημερώσει, αν ξημερώσει, θα στολίσουμε μαζί τις ρημαγμένες υποσχέσεις του μέλλοντος με ψευδαισθήσεις ηλιαχτίδων.

Bραχυκύκλωμα

Αφήνω ένα σημείωμα αυτοκτονίας στο περβάζι σου. Το διαβάζεις και λες πως σ´ αρέσει.

Ξυπνάω διψασμένη λίγο πριν ξημερώσει. Μένω ξαπλωμένη με τα μάτια ορθάνοιχτα ως το πρωί. Ακούω σκυλιά να γαβγίζουν και τιτιβίσματα. Έρχεται πάλι η άνοιξη να μας πληγώσει γλυκά.

Η θετική σκέψη δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ακόμα πιο δύσκολο είναι να πάψεις να πιστεύεις στη μαγεία των μικρών πραγμάτων.

Μια μέρα θα ανακαλύψουν πως ο διακόπτης της αισιοδοξίας βρίσκεται στον πίνακα ελέγχου του ενστίκτου αυτοσυντήρησης. Κάτι σαν ρελέ προστασίας.

Πώς αλλιώς να κρατήσεις στη ζωή ένα ον που αντιλαμβάνεται τη ματαιότητα της ίδιας του της ύπαρξης;

Στο μετρό χαζεύω ένα αγόρι που θυμίζει κάποιον παιδικό μου έρωτα.

Κλαίω για το παρόν που χάνεται ενώ κλαίω.

Υστερολογίες

Της άρεσε να κλαίει σε παγκάκια, σκαλιά και σταθμούς τρένων, ελπίζοντας ίσως στην παρέμβαση κάποιου τρυφερού αγνώστου.

Να τραγουδάει δυνατά στους έρημους δρόμους τη νύχτα. Να περπατάει με κλειστά μάτια, σε μια αυθόρμητη πράξη παραίτησης.

Λάτρευε τις ηλιόλουστες μέρες, τα φρούτα του καλοκαιριού, τις νυχτερίδες και τα σημεία στίξης.

Συνήθιζε να ονειρεύεται το αύριο κι ύστερα να το σκορπάει από την κουπαστή του πλοίου στη θάλασσα, τροφή για τους γλάρους και τα δελφίνια.

Ύστερα είπαν πως, αντί επιλόγου, άφησε μόνο ένα ημερολόγιο αστρονομικών παρατηρήσεων και ένα λιβάδι με παπαρούνες.

Διάψευση

Κανένας δεν φανταζόταν τι θα συνέβαινε όταν θα άνοιγε το κουτί των επιθυμιών και εκείνες θα ξεχύνονταν λυσσασμένες, αχόρταγες, εμμονικές, αποφασισμένες να εκδικηθούν για όλα τα χρόνια της επιβεβλημένης σιωπής.

«Η ελπιδα ειναι σαν τα αγριολουλουδα», είχε γράψει κάποτε στην τελευταία σελίδα ενός τετραδίου γεμάτου υποθετικούς διαλόγους και παραληρήματα.

«Φυτρώνει όπου γουστάρει- σε σκασμένους τοίχους, ρωγμές στην άσφαλτο και τα λάστιχα εγκαταλειμμένων αυτοκινήτων. Αλλά δεν μπορείς να την καλλιεργήσεις ή να τη βάλεις σε βάζο, ούτε να αποστάξεις το άρωμα της».

Συναντηθήκαμε σε έναν απρόσωπο θάλαμο νοσοκομείου. «Τι συνέβη;», τη ρώτησα. «Αφυδάτωση», μου απάντησε.

'Αθελα μου κοίταξα έξω από το παράθυρο. Είχα σχεδόν ξεχάσει πια την αίσθηση του αέρα στο δέρμα μου, πίστευα όμως πως είχα διατηρήσει μια κάποια επαφή με τον χρόνο ή, έστω, τις εποχές. Η ταλαιπωρημένη αμυγδαλιά δίπλα στην είσοδο ήταν ακόμα ανθισμένη.

«Οχι από τη ζέστη», ψιθύρισε, σαν να μάντευε τις σκέψεις μου. «Από τα δάκρυα».

Δεν θα αργούσαμε να διαπιστώσουμε ότι η πραγματικότητα υπάρχει μόνο για να επιβεβαιώνει τη φαντασία.

Τεχνάσματα

Στα όνειρα σου, η ελπίδα εναλλάσσεται με την απόγνωση. Χάνεις, βρίσκεις, χάνεις το νόημα και περιστρέφεσαι αέναα σε δίνες αυτοτροφοδοτούμενων σκέψεων. Θα ήθελες να ήσουν δυνατός, ελεύθερος, αλώβητος, αλλά περιβάλλεσαι από μυριάδες υπαρκτές και φανταστικές απειλές.

Συχνά λυγίζεις κάτω από το φορτίο της συνειδητότητας. Σκέφτεσαι πως ουδέποτε θεμελίωσες δικαίωμα στη θλίψη, κι όμως εξακολουθεί να σου ασκεί μία ανεξήγητη γοητεία.

Καλείσαι να αντιμετωπίσεις τις συκοφαντικές επιθέσεις καθ’ όλα καλοπροαίρετων συνομιλητών- μα δεν βλέπεις πως τα έχεις όλα; Οι ενοχές ως θεραπεία-σοκ της αυτοαπαξίωσης. Σπεύδεις να ακολουθήσεις το πρωτόκολλο: φοράς τη μάσκα σου και υποκλίνεσαι στωικά.

Καμιά φορά τολμάς να ψηλαφίσεις το αδρό περίγραμμα του ιδεατού. Η απογοήτευση δεν φεύγει ποτέ από το φάσμα των δυσανάλογα πιθανών σεναρίων. Αφήνεσαι. Κατρακυλάς. Ξανασηκώνεσαι και καταρρέεις με ανεπιτήδευτη παραίτηση.

Μέσα σου, μια ανυπότακτη παράλογη μειοψηφία επιμένει να εξασκεί τις αμφίβολες καλλιτεχνικές της ικανότητες χρωματίζοντας μαύρες τρύπες, συνθέτοντας σιωπηλές μελωδίες και πασχίζοντας να σκαλίσει στο γρανίτη την ακαθόριστη μορφή της ευτυχίας.

Mόνο τα άστρα πεθαίνουν από μοναξιά

Και κάπου κάπου τα συσσωρευμένα δάκρυα ορμούν σαν ασυγκράτητοι χείμαρροι, πλημμυρίζοντας τις πεδιάδες της σιωπής. Οι λυγμοί σου είναι άηχα ουρλιαχτά ικεσίας- προσεύχεσαι σε θεούς και δαίμονες, γνωρίζοντας πως δεν σε ακούει κανείς.

Νύχτες σαν αυτές σκέφτεσαι το θάνατο ως άλλο αμνιακό σάκο: ζεστό, υγρό, φιλόξενο. Η ζωή είναι αίμα, πόνος, κραυγές και το ανελέητο φως του έξω κόσμου. Γιατί να θελήσεις να αποδράσεις; Αν είχες το θάρρος, θα βυθιζόσουν στο καταπραϋντικό σκοτάδι της ανυπαρξίας.

Ύστερα συνέρχεσαι. Χάνεσαι σε ένα όνειρο πηχτό και κολλώδες. Για να ξυπνήσεις, φαντάζεσαι μια γάτα να σου γλείφει τα βλέφαρα. Τρυφερά. Χωρίς βιασύνη.

Ενάντια σε ότι σε έχει διδάξει η πληγωμένη υπερηφάνεια σου, προσπαθείς να μάθεις ξανά να μοιράζεσαι. Κάθε πρωινό, ένας καινούριος κόσμος, ένας καινούριος φόβος, μία απρόσμενη καινούρια αγαλλίαση.

Υποθέσεις

Aργά ή γρήγορα θα άρχιζαν ξανά να μετρούν την απόσταση σε αποσιωπήσεις, μικρά αθώα ψέματα και βουβές απογοητεύσεις.

Ύστερα θα τους μπέρδευαν οι υπολογισμοί και θα βυθίζονταν ξανά στη μοναχική πληρότητα ενός αδιάσπαστου σύμπαντος.

Αργά ή γρήγορα θα πατούσαν τη σκανδάλη και θα σκόρπιζαν θραύσματα αγέννητων ονείρων στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Σαν δορυφόροι θα διέγραφαν ελλειπτικές τροχιές στο γαλαξία της ματαιότητας, γνωρίζοντας πως ό,τι αγάπησαν θα γίνει στάχτη, πως το κύμα θα σβήσει τα ίχνη τους στην άμμο και τα ονόματα τους θα ξεχαστούν.

Κι όπως θα προσπαθούσαν απεγνωσμένα να αρπαχτούν από το φευγαλέο αδηφάγο Σήμερα, θα μετατρέπονταν σε χιονονιφάδες μισολιωμένων προσδοκιών, θα κατακυλούσαν αβοήθητα προς το ένα αναπότρεπτο Τέλος...

Και δεν θα άφηναν τίποτα όρθιο στο πέρασμα τους.

Προσγείωση

Είδαν τον ήλιο να δύει πάνω από τα κουφάρια των παλιών καραβιών, ένα μουντό απόγευμα της εφηβείας τους. Ορκίστηκαν τότε να μείνουν ζωντανοί για όσο ακόμα θα μπορούσαν να διαβάζουν, για όσο ακόμα θα υπήρχαν βιβλία. Η λογοτεχνία ήταν το πρώτο ναρκωτικό τους. Αργότερα θα δοκίμαζαν κι άλλα, μα ποτέ κανένα το ίδιο αποτελεσματικό.

Μεγαλώνοντας, έπαψαν να ερωτεύονται ανεξερεύνητα τοπία, διάττοντες αστέρες και αποδημητικά πουλιά. Έστρεψαν την προσοχή τους στους ανθρώπους- αγαπούσαν ανθρώπους που έφευγαν αναζητώντας πιο θερμά κλίματα, ανθρώπους που διέγραφαν φαντασμαγορικές φλεγόμενες τροχιές πριν διαλυθούν στο έδαφος, ανθρώπους που ήταν αδύνατον να χαρτογραφηθούν.

Μεγαλώνοντας, ανακάλυψαν πως η ωριμότητα ήταν ένα άπιαστο ιδανικό και η φαντασία το μοναδικό τους καταφύγιο από την κυνική, αποστεγνωμένη πραγματικότητα των ενηλίκων. Δεν ανησυχούσαν πια μήπως τους τελειώσουν οι λέξεις. Τις ηλιόλουστες μέρες, η ζωή έμοιαζε σχεδόν ευφικτή.