Θυμάμαι ένα δειλινό στην εθνική οδό, αιώνες πριν. Ήταν ίσως η τελευταία φορά που κατευθυνόμουν συνειδητά προς έναν, συγκεκριμένο προορισμό, η τελευταία φορά που η πράξη ταυτιζόταν με την επιθυμία.

Θυμάσαι, άραγε, ένα θλιμμένο ανεκπλήρωτο πρωινό, ένα τραγούδι αντί αποχαιρετισμού, κι ύστερα σιωπηλά δάκρυα μέσα στο ανώνυμο αδιάφορο πλήθος;

Μην ξεγελιέσαι, πόλεις που δεν κοιμούνται υπάρχουν μόνο στις ταινίες. Ο αστικός αυτός μύθος αποδίδεται σχεδόν με βεβαιότητα στους χρόνια άυπνους.

Οι πόλεις, ξέρεις, κοιμούνται όπως τα δελφίνια: Πρώτα το αριστερό ημισφαίριο, μετά το δεξί. Ένα μάτι πάντα ανοιχτό για να προλάβουν την επίθεση κάποιου ύπουλου νυκτόβιου καρχαρία.

Πρέπει άλλωστε να αναπνέουν κάθε τόσο, γεμίζοντας με καυτό αέρα τα πνευμόνια των υπογείων σιδηροδρόμων τους.

Λέω πως θυμάμαι, όμως βυθίζομαι στη λήθη. Αν σε άφηνα να με γνωρίσεις θα κατάφερνα ίσως να αναγνωρίσω ξανά τον εαυτό μου, αλλά δεν ξέρω πια τον τρόπο.