Ήθελε να γράψει στον τοίχο του σπιτιού του «μη φοβάσαι, πάντα η ζωή αποφασίζει στο τέλος», αλλά την καταδίωξαν οι μπάτσοι της συνείδησης και αναγκάστηκε να πετάξει στον υπόνομο το σπρέι των επιθυμιών.

Δεν έκλαψε, ωστόσο. Το συγκεκριμένο γεγονός θα πρέπει να συνεκτιμηθεί στην ετυμηγορία.

Συνέχισε να ακούει με προσοχή κάθε πρωί τα παράσιτα στο ραδιόφωνο. Ανάμεσα τους κρύβονταν κωδικοποιημένα τα μηνύματα από τη σκοτεινή πλευρά του σύμπαντος.

Of Dreams and Waking: Chapter 368

Τα όνειρα, αυτοί οι μικροί διορατικοί τυχοδιώκτες, είχαν ανακαλύψει το σουρεαλισμό πολύ πριν το Νταλί, την επιστημονική φαντασία αιώνες νωρίτερα από τη γέννηση της Μαίρη Σέλλεϋ και τη θεωρία της σχετικότητας χιλιετίες πριν τον Αινστάιν.

Οι πρόγονοι του Φρόιντ έμεναν ακόμα σε σπηλιές όταν εξερευνούσαν τα άδυτα του υποσυνειδήτου και o Σέρλοκ Χολμς δεν είχε να τους πει τίποτα καινούριο για την εξιχνίαση μυστηρίων.

Μεταμοντέρνα χωρίς να έχουν διαβάσει Φουκό, ειδήμονες στην αντίστιξη χωρίς να έχουν μελετήσει Μπαχ, ψυχεδελικά πριν το LSD και αβάντ γκαρντ από τις απαρχές της ανθρωπότητας.

Δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για αναγνώριση ή τίτλους, δε διεκδικούν τίποτα περισσότερο από την αδιάσπαστη προσοχή μας για όσο διαρκούν οι στιγμιαίες αιωνιότητες της νύχτας κι όταν δεν τους την χαρίζουμε μας ξυπνάνε ψυθιρίζοντας σοφές ακατάληπτες φράσεις σε ανυπεράσπιστα αυτιά.

Φεβρουάριος

Κατάλαβε τότε πως το εξωτερικό χάος ήταν απλώς ένας αποτελεσματικός τρόπος να ξεφεύγει για λίγο από τους χαώδεις εσωτερικούς λαβυρίνθους, ακριβώς όπως ο σωματικός πόνος άμβλυνε κάπως τον πόνο της ψυχής.

Κι η μορφή με τα χίλια πρόσωπα άρχισε πάλι να αποκτά διακριτό περίγραμμα και σαφή χαρακτηριστικά. Και το ραδιόφωνο έπαιζε εκείνο το τραγούδι για το φεγγάρι, τη μοναξιά και την ηδονή του τρόμου.

Κουρασμένα βλέφαρα, ένα οδυνηρά ηλιόλουστο πρωινό Κυριακής, βαρύ από τα όνειρα της νύχτας.

Πλήττεις ανάμεσα σε ιδεογράμματα, χρυσές γιρλάντες και σκονισμένα πλαστικά λουλούδια. Φύλλα πράσινου τσαγιού επιπλέουν στα απόνερα του πολιτισμικού χάσματος.

Άθελα σου γίνεσαι αφορμή για πρόχειρα πορτρέτα στριμωγμένα ανάμεσα σε ακατάληπτες σημειώσεις. Ξύλινες φράσεις και τυπικές χειρονομίες ταξιδεύουν τη σκέψη σου σε άλλους χωροχρόνους.

Ένα αφράτο σύννεφο προσγειώνεται στη λίμνη με τα νούφαρα. Είναι όνειρο. Όχι, είναι το μοναδικό ίχνος πραγματικότητας σε έναν oνειρικό κόσμο.

Οι δικές τους σιωπές δεν ήταν επώδυνες, αμήχανες ή μεθοδευμένες. Δεν τριγυρνούσαν σαν πεινασμένες ύαινες με μεγάλα μάτια στην ηλεκτρισμένη από την ξηρασία στέπα.

Δεν οικειοποιούνταν ξένα πάθη σαν φτωχοί απατεώνες. Δεν γύρευαν αποφάγια στις χωματερές αισθημάτων έξω από τις παραγκουπόλεις. Δε ζητιάνευαν δικαιολογίες ζεστασιάς στους αεραγωγούς των εργοστασίων.

Δεν έπεφταν θύμα αρπακτικών παρερμηνειών και ιδιοτελών προθέσεων. Δεν αλληλοσπαράσσονταν από μίσος και ανάγκη.

Οι σιωπές τους γουργούριζαν γαλήνια στρογγυλοκαθισμένες μπροστά στο τζάκι. Χορτάτες, απαλές, εύγλωττες σιωπές με ήσυχη συνείδηση. Μύριζαν κανέλλα και καβουρδισμένη ζάχαρη.

Αντανακλούσαν το φως αντί να το απορροφούν. Καθησύχαζαν αντί να αποξενώνουν. Βαριές, γεμάτες σιωπές, αλλά συγχρόνως ανάλαφρες σαν φτερά μικροσκοπικού λευκού πουλιού, που ιριδίζουν στον ήλιο.