Αν δεν της αποκάλυπτε τις πιο ενδόμυχες σκέψεις του, ήταν για να την προστατέψει από τα θραύσματα των εσωτερικών του εκρήξεων.
Δίσταζε να της πει, η ζωή είναι το τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στη νοσταλγία για ένα παρελθόν, που ποτέ δεν ζήσαμε, και τον τρόμο μπροστά στο Άγνωστο του μέλλοντος.
Ακροβατούμε παραπαίοντας, με εξαίρεση εκείνες τις σπάνιες φορές που απογειωνόμαστε αφήνοντας πίσω μας πολύχρωμα σύννεφα υδρατμών.
Τότε ξαφνικά ο χρόνος αρνείται να υποταχτεί στα ρολόγια και οι στιγμές γίνονται αυτοσκοπός.
Ναι, υποψιάζομαι πως όλα τα ναρκωτικά και όλες οι θρησκείες γεννήθηκαν ως φτωχές, απεγνωσμένες απομιμήσεις αυτού του συναισθήματος.
Κι αν η πραγματικότητα μας είναι μια αργή βασανιστική πορεία μέσα από τα διαδοχικά στάδια της φθοράς, αν η μόνη αδιάσειστη βεβαιότητα της ανθρωπότητας είναι το αμετάκλητο του θανάτου, δε βλέπω άλλη διέξοδο πέρα από το να ριχτούμε σαν διψασμένα παιδιά στη δροσιά του αφρισμένου ποταμού, να πιούμε αχόρταγα από την πηγή της τρέλας και της αγαλλίασης, να ξεχαστούμε παίζοντας με τα αστραφτερά βότσαλα μέχρι να πέσει η νύχτα και να βυθιστούμε σε έναν ανέμελο χορτάτο ύπνο δίχως όνειρα.
Ποιός ξέρει, μπορεί το πιο βαθύ σκοτάδι τελικά να οδηγεί στο φως.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment