Είχαν πολλές ιστορίες να διηγηθούν, αλλά το παρελθόν, που έπλαθαν κάθε μέρα σε διαφορετικά, παράξενα σχήματα πριν το στερεοποιήσουν στον πέτρινο ξυλόφουρνο, τους γέμιζε το στόμα χωρίς να τους τρέφει.

Όσο για το μέλλον, ήταν ένας πολύπλοκος ωρολογιακός μηχανισμός και δεν τολμούσαν να τον αγγίξουν- τα τραύματα κάτω απ' το δέρμα τους δεν τους επέτρεπαν να ξεχάσουν τις πιθανές συνέπειες μιας έκρηξης.

Χάραξαν, λοιπόν, μια λεπτή γραμμή πάνω στην άμορφη μάζα του χωροχρόνου κι έζησαν για λίγο έξω απ' τα σύνορα αυτού που οι συνετοί ονομάζουν "λογική συνέχεια" και οι τρελοί αντιλαμβάνονται ως μελωδία από πολύχρωμες νότες σε ρυθμό τριών απείρων.

Ώσπου ο ήλιος άρχισε να λιώνει τη σάρκα τους αφήνοντας μικροσκοπικά απροστάτευτα κενά. Τότε αποφάσισαν να δραπετεύσουν.

Τα μαλλιά τους μύριζαν άνεμο, αλλά τα μάτια τους έκρυβαν ακόμα εύθραυστες ανελέητες αλήθειες γραμμένες σε έναν άγνωστο κώδικα.

Στο φως του φεγγαριού, έλαμπαν σαν μαγικά ιερογλυφικά, μα όταν ξημέρωνε, η αμφισβήτηση γινόταν πάλι πειθήνιο σκουπόξυλο για τις μάγισσες με τα σακίδια στην πλάτη, το αλάτι στις βλεφαρίδες και τα ατίθασα χέρια σφιγμένα κάτω από τις βαριές αόρατες κάπες τους, μην τυχόν και επιχειρήσουν να αρπαχτούν βίαια από απρόθυμους συνοδοιπόρους.