Θυμάμαι κάποτε ένας αστροναύτης μου είχε πει:
Ολη μου τη ζωή κοιτούσα τ’ αστέρια και αισθανόμουν μικρός, απειροελάχιστος, ένας κόκκος άμμου στην απέραντη ακρογιαλιά του σύμπαντος.

Ονειρευόμουν πως μια μέρα θα αντίκριζα από μακριά αυτή τη γαλαζοπράσινη σφαίρα. Πρόσμενα όλο ανυπομονησία τη στιγμή της απόλυτης ταπείνωσης και την ελευθερία, που θα μου πρόσφερε η επίγνωση της ασημαντότητας μου.

Κι όμως, όταν επιτέλους βρέθηκα ολομόναχος στο βελούδινο σκοτάδι του διαστήματος, ένιωσα θεός, μοναδικός, πανίσχυρος. Πιο γρήγορος από την επιτάχυνση της βαρύτητας. Πιο δυνατός από τα δεσμά της μοίρας.

Αυτό που τελικά με συνέθλιψε, δεν ήταν κάποιου είδους νέμεσις, το τίμημα, που έπρεπε να πληρώσω για την αλαζονεία μου, αλλά το ίδιο το βάρος της ευθύνης- κρατούσα στα χέρια μου το πεπρωμένο ολόκληρου του κόσμου.

Από τότε απευθύνω τις φιλοσοφικές μου απορίες μόνο σε γεράκια, αγριοκάτσικα και πλατάνους. Προπάντων οι πλάτανοι δεν με απογοητεύουν ποτέ.

Και, μια φορά, ένα ποδήλατο μου είχε μιλήσει για τη μουσική της αέναης κίνησης. Ζούμε για το ταξίδι, πεθαίνουμε για τον προορισμό. Ή ίσως ήταν το αντίστροφο.

Ωστόσο διέκρινα ένα ίχνος επιτήδευσης στη φωνή του και δεν το πίστεψα. Αποφάσισα να μην διαβάζω πια βιβλία κι εφημερίδες, μόνο τα συνθήματα στους τοίχους.