Στο τέλος, ξέρεις πως θα μας απομείνει μονάχα η πρώτη μας μεγάλη αγάπη, τα βιβλία. Τα βιβλία, που μας κρατούσαν ξάγρυπνους τα βράδια, όταν ακόμα η έλλειψη δεν είχε πρόσωπο και η νοσταλγία ήταν κάτι το αφηρημένο, που θεράπευαν τη μοναξιά πριν καν μάθουμε να την αναγνωρίζουμε.

Σε αντίθεση με τα βιβλία, η ζωή δεν προσφέρεται για επιλόγους. Είναι αυταπάτη να πιστεύουμε πως μπορούμε να προκαθορίσουμε τη στιγμή ενός τέλους και να αποχαιρετήσουμε τον αναγνώστη με μερικές βαρύγδουπες φράσεις. Βιώνουμε μικρούς θανάτους σχεδόν καθημερινά, όμως ποτέ κανένας αποχωρισμός δεν ανταποκρίνεται στα σχέδια μας.

Οι ιστορίες μας μοιάζουν να παρατείνονται επ' άπειρον, αντιστεκόμενες σε κάθε απόπειρα μας να τις διακόψουμε με τη βία, ή τελειώνουν αιφνιδιαστικά την πιο ακατάλληλη στιγμή, αφήνοντας μας να θρηνούμε απαρηγόρητοι, νιώθοντας τόσο έρημοι και εκτεθειμένοι όπως όταν ήμασταν παιδιά και φτάναμε απροσδόκητα στην τελευταία σελίδα ενός θαυμάσιου βιβλίου.