To καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του κι οι σαγηνευτικές υποσχέσεις του αποδείχθηκαν για άλλη μια φορά αντικατοπτρισμοί.

Καμιά απάντηση δεν μας χαρίστηκε, δεν μπορέσαμε ούτε καν να καταλάβουμε αν η μοναξιά είναι συναίσθημα, κατάσταση ή απλά μια πτυχή της ανθρώπινης εμπειρίας, στο ίδιο πακέτο με τη γνώση της θνητότητας, τη μάταιη αγωνία για το αύριο και τη λαχτάρα-αποστροφή για το θανατο.

Άραγε είναι μοιραίο σφάλμα να περιμένουμε από έναν άλλο άνθρωπο να μας απαλλάξει από τα βάρη της ίδιας μας της ύπαρξης;

Μην παίρνεις τα λόγια μου στα σοβαρά, όσο κι αν παριστάνω τον παντογνώστη δεν είμαι παρά ένα ασήμαντο ερωτηματικό, που παραπατάει σε άγνωστα μονοπάτια.

Επαναλαμβάνω τόσες φορές τα αγαπημένα μου λάθη, που πλέον αγγίζουν μιας μορφής εκτελεστική τελειότητα. Μετανιώνω τόσο συχνά, που οι νέες ενοχές απλώς προστίθενται στο σωρό και οι ικεσίες μου για συγχώρεση απευθύνονται σε μία αφηρημένη φιγούρα ή ένα πρόσωπο από καιρό εξαφανισμένο.

Φαντάσου, χρόνια ολόκληρα ουρλιάζω στους αφιλόξενους δρόμους διεκδικώντας ή ζητιανεύοντας την αγάπη, μα όταν μου προσφέρεται δεν ξέρω τι να την κάνω, δεν βρίσκω ούτε ένα άδειο ράφι, μια μουσειακή προθήκη, ένα βάρθρο να την ακουμπήσω, και, το χειρότερο, την αγάπη του εαυτού μου δεν την κατέκτησα ποτέ.