Όταν δίδασκαν στο σχολείο για τις ανθρώπινες σχέσεις, εμείς υφαίναμε ηλιαχτίδες σε διαφανείς διακυρήξεις αιωνιότητας. Αντί απολυτηρίου, πήραμε ένα λευκό τετράδιο, που σιγά σιγά γέμιζε ωδές στο ανικανοποίητο και λίστες με τα ονόματα όσων έχουνε φύγει πια.

Εσύ τους έδιωξες. Εσύ με την ασίγαστη ένταση, τα φριχτά μυστικά και τις ατελείς επιθυμίες. Εσύ με τις αόριστα προκλητικές ματιές σε αγνώστους. Εσύ με τις αλληλοσυγκρουόμενες ελπίδες, τις κλειστές πόρτες και τα ορθάνοιχτα παράθυρα.

Κάποιες μέρες νιώθω σαν ένα από τα χτυπημένα εισιτήρια στα σκουπίδια. Μου μένουν ακόμα μια δυο διαδρομές, αρκεί κάποιος να με ανακαλύψει έγκαιρα. Μπορώ ίσως να τον ταξιδέψω και ως το τέλος της γραμμής, αρκεί να με ξεθάψει ανάμεσα στα χάρτινα ποτήρια, τις φλούδες πορτοκαλιού και τις πλαστές ερωτικές επιστολές.

Μέλη βαριά απ' τον καύσωνα. Ψυχή παγωμένη. Μα εσύ δεν πίστεψες ποτέ πως υπάρχει ψυχή. Μόνο νευρώνες, συνάψεις, ένας εγκέφαλος που γερνάει. Το πνεύμα μια παρενέργεια του σώματος. Τίποτα που να σώζεται, καμιά υπόσχεση αθανασίας.

Ο χρόνος τρέχει, τρέχεις κι εσύ για να προλάβεις. Τυχαίες συναντήσεις, φευγαλέα βλέμματα, βίαιοι αποχαιρετισμοί. Θυμίσου να... Ξεχνάς. Η μοναξιά φεύγει και επιστρέφει σαν ριπές ανέμου. Σπας τον καθρέφτη μήπως και καταφέρεις να αντικρύσεις όλα τα πρόσωπα σου ταυτόχρονα. Μάταιος κόπος.

Και τώρα τι; Θα βυθιστούμε ξανά στη σιωπή;