Μείναμε μόνοι στην πόλη, που σκοτώνει τα παιδιά της. Καυτή άσφαλτος- τα πρωινά μας ξυπνούν τα πυροσβεστικά αεροσκάφη.

Σκέφτομαι πως οι σημαίες ήταν πάντοτε το πιο ταιριαστό σύμβολο της βίας. Σημαίες σε όλα τα χρώματα σκεπάζουν τους νεκρούς αυτού του κόσμου και τους αγέννητους του κόσμου που θα ΄ρθει.

Μείναμε μόνοι μας στην πόλη. Στους δρόμους δεν βλέπω παρά ανέκφραστα πρόσωπα με το βλέμμα χαμηλωμένο. Αμέτρητα εγώ, αμέτρητα εσύ. Αμέτρητα εμείς σε διάφορα στάδια αποσύνθεσης.

Πόσο εύκολα προσάπτουμε στους Άλλους την κατηγορία της υποκρισίας, κρυμμένοι πίσω από τα λαμπερά προσωπεία μας...

Πόσο ανώδυνα καταδικάζουμε τους λιποτάκτες, ενώ δεν τους προσφέραμε ούτε μια στάλα βεβαιότητας, ούτε ένα κομματάκι έδαφος για να μπορέσουν να σταθούν πλάι μας, ούτε ένα άνοιγμα προς τον ουρανό για να μπορέσουν να μας αγαπήσουν...

Οι πιο σκληροί άνθρωποι που γνώρισα ήταν τελικά οι πιο πληγωμένοι. Φοβάμαι πως μια μέρα τα Ανείπωτα θα μας πνίξουν σε μια ύστατη πράξη εκδίκησης, ξέροντας πως θα χαθούν μαζί μας.