Ύστερα καταλάβαμε πως ήταν λάθος να μετράμε την απόσταση σε χιλιόμετρα. Σε νύχτες μετριέται η απόσταση, σε εβδομάδες και μήνες, σε σιωπές και αποσιωπήσεις.

Την εγγύτητα είχαμε μάθει από μικροί να την αντιλαμβανόμαστε όπως τη θερμοκρασία: Αν έρθεις πολύ κοντά, ενδέχεται να καείς. Μα εσύ κρυώνεις και δεν σταματάς να προσπαθείς να πλησιάσεις. Πιο κοντά. Πιο κοντά.

Σώματα, που αγωνίζονται να γίνουν ένα. Ψυχές, που αδυνατούν να ξεχωρίσουν ποιά από τα σκορπισμένα κομμάτια είναι τα δικά τους. Στο τέλος, μαζεύουν όσα μπορούν να χωρέσουν οι τσέπες τους κι αποχωρούν, τάχα με το κεφάλι ψηλά. Χειμωνιάζει.

Αλλά σε αυτό το όνειρο είναι ακόμα καλοκαίρι. Τι κι αν η απώλεια απλώνει τη βαριά σκιά της πάνω από τους μαζικούς τάφους των αναμνήσεων;

Εσύ έχεις ήδη φυτέψει εκρηκτικά στα θεμέλια της οχύρωσης, που έχτισες για να σε προστατεύει από αδέσποτες βολές και αμφιβόλων προθέσεων τοξοβόλες θεότητες.

Στον απέναντι λόφο, το είδωλο σου χαμογελά προσμένοντας την έκρηξη. Για άλλη μια φορά, είσαι πρόθυμος να ανταλλάξεις όλες τις βεβαιότητες του κόσμου με μια εύθραυστη υπόσχεση τηλεπαθητικής απόδρασης από τη μονωμένη, ακέραια πραγματικότητά σου.

Ολόκληρη η ύπαρξη σου, ένα κόκκινο λουλούδι ευλαβικά αφημένο στο βωμό των ανεξερεύνητων πιθανοτήτων.