Στις θλιμμένες ελλείψεις μας, όλοι αποξενωμένοι. Απογοητεύουμε σχεδόν από συνήθεια.

Αναζητώντας το αύριο, ξεθάβουμε το παρελθόν- άντε μετά να ξεχωρίσεις το φόβο απ' την επιθυμία, τη νοσταλγία απ' την ενοχή, τον έρωτα απ΄την ανάγκη.

Σε τελετές εξαγνισμού, πνιγμένες στο αίμα, περιφέρουμε σαν εικόνα τη φρίκη μας. Μια άνοιξη, μια άνοιξη για να μας σώσει...

Κλειστά παράθυρα με θέα τη θάλασσα των αναμνήσεων κι ένα καράβι έρμαιο των ανέμων- οι υποσχέσεις μας, βαριές σιωπές που βουλιάζουν στην άμμο.

Αντί για άγκυρα είχες καρφώσει ένα γεράνι στο δέρμα μου, είχες ξαπλώσει σ' ένα λιβάδι από θειάφι.

Ωσπου μια μέρα σκόρπισαν σαν πεταλούδες οι ανάσες μας. Σάλπαρες για το πουθενά με το γνωστό σινάφι.

(Οι υποψίες έχασκαν σαν συλημένοι τάφοι.)

Η ειρωνεία, η ειρωνεία...