Λύκος

Κυλιστείτε στη στάχτη ποιητές, ούτε η βροχή, ούτε ο πόνος αρκούν για να εξαγνίσουν τις άρρωστες σκέψεις σας.

Καταδικασμένοι να σέρνεστε στις ανήλιαγες σήραγγες ως τα έγκατα του τρόμου, να απαρνιέστε ξανά και ξανά τα καταφύγια, που απλόχερα σας προσφέρουν όσοι εξακολουθούν, για ανεξιχνίαστα αίτια, να σας ερωτεύονται.

Οταν ουρλιάζει κοιτώντας ψηλά, δεν είναι για το φεγγάρι, αλλά για την χαμένη αθωότητα, τώρα αφημένη να την ψηλαφούν χέρια αγνώστων στα παζάρια της χυδαιότητας και της πλήξης.

Το χάος δεν έχει πρόσωπο, λέει, γι' αυτό δεν γνωρίζει από προδοσία.

Έτσι απόψε ταϊζει χωρίς έλεος τη φωτιά με πολεμικές ιαχές, όνειρα-ζητιάνους, μνήμες ταπείνωσης, τυραννικές χημικές αντιδράσεις, μυστηριώδεις συμπτώσεις, παράφορα καταδιωγμένα πάθη και ασυγχώρητες αδυναμίες.