Παρερμηνείες

(1)
Το σταχτί σύννεφο, που πλανάται πάνω από τα Δευτεριάτικα πρωινά, λένε πως σχετίζεται με τις ηφαιστιακές εκρήξεις του Σαββατοκύριακου. Την αλήθεια τη γνωρίζουν μόνο όσοι έχουν γεννηθεί Κυριακή βράδυ.

Η Δευτέρα ήταν το ανυπόφορο φως, που αντίκρυσαν όταν άνοιξαν τα ζαρωμένα βλέφαρα τους στο πρώτο πρωινό ξύπνημα. Ηταν η νοσταλγία για το υγρό, ζεστό ημίφως, από όπου τους απέσπασαν βίαια και αμετάκλητα.

Η Δευτέρα κρατούσε λεπτομερείς σημειώσεις: ημερομηνίες, μετρήσεις, εμβόλια. Μύριζε απολυμαντικό, ηχούσε σαν το κλάμμα δεκάδων αγουροξυπνημένων νεογέννητων, είχε τα παχουλά χέρια και τα λαίμαργα μάτια των συγγενών, που βιάζονταν να επισημάνουν τις προφανείς ομοιότητες.

(2)
Είχε γεννηθεί ξημερώματα Δευτέρας. Η μέρα τον βρήκε άυπνο και εξαντλημένο. Για τους γονείς του, ήταν ένα δώρο, το επιστέγασμα μακρών και επίπονων προσπαθειών. Πριν τον γνωρίσουν, τον είχαν ήδη λατρέψει.

Χρόνια αργότερα, ο ίδιος θα έπλαθε με τη φαντασία του μία διαφορετική αφετηρία για τον εαυτό του. Άλλοι στη θέση του θα άνθιζαν μέσα σε τόση τρυφερότητα. Εκείνος λύγιζε κάτω από το βάρος της.

Ήθελε να είναι το ενθύμιο μιας νύχτας πάθους, καρπός ενός μεγάλου απαγορευμένου έρωτα, το μοιραίο λάθος που άλλαξε οριστικά την πορεία των γεγονότων.

Ηθελε, πριν τον αγαπήσουν, να τον είχαν μισήσει. Τότε θα μπορούσε να κερδίσει την εύνοια τους, να φανεί άξιος της φροντίδας τους, να κατακτήσει λίγο λίγο τις καρδιές τους. Αλλά με αυτή την τυφλή, σπάταλη, εξισωτική αγάπη δεν κατάφερε να συμφιλιωθεί ποτέ.

(3)
Μας πήρε πολύ καιρό να καταλάβουμε πως η λαχτάρα μας για θάνατο ήταν, στην πραγματικότητα, το μεταμφιεσμένο πάθος για ζωή.