Κάποτε πίστευα πως ο έρωτας είναι το αντίδοτο της μοναξιάς. Τώρα ξέρω ότι απλώς τη συγκαλύπτει, όπως τα παυσίπονα ανακουφίζουν από τον πόνο, χωρίς να θεραπεύουν την αιτία του.

Και η ζωή δεν ήταν ποτέ ανθόσπαρτη για τους ρομαντικούς κυνικούς σαν εμάς. Καμιά φορά, όταν νυχτώνει, σε παρακολουθώ να αφαιρείς ένα ένα τα στρώματα της πετρωμένης λάβας μου- κατάλοιπα αιώνων θλίψης.

Δεν προσπαθώ να σε εμποδίσω, αλλά ενδόμυχα φοβάμαι μήπως δεν υπάρχει τίποτα πια από κάτω. Ο ευάλωτος πυρήνας μου μπορεί να έχει πεθάνει από ασφυξία εδώ και χρόνια.

Ύστερα, μου ψιθυρίζεις καθησυχαστικές φράσεις, μα πριν τολμήσω να τις πιστέψω μου θυμίζεις πως δεν ήταν παρά ένα αστείο, ακόμα μία σκηνή στην γλυκόπικρη παράσταση μας. Χαμογελάω- γνωρίζω καλά τους κανόνες του παιχνιδιού.

Χαμογελάω γιατί έχω ξεχάσει να κλαίω. Αντί να εκλιπαρώ για θραύσματα αμοιβαιότητας, έμαθα να τα εκβιάζω δημιουργώντας αυτόφωτα παραθαλάσσια δράματα.

Είμαι ολόκληρη. Η λαχτάρα για ελευθερία κι ατέλειωτους δρόμους παραπατάει ναρκωμένη από τις υποσχέσεις μιας ύπουλης κανονικότητας. Η μοναξιά με ακολουθεί παντού σαν πιστό σκυλί.

Κι όμως, η ανεξήγητη βεβαιότητα της διαίσθησης εξακολουθεί να σχηματίζει δροσερές οάσεις μέσα στην καυτή έρημο της αμφιβολλίας, που διασχίζουμε με τα δάχτυλα μας να μπλέκονται διστακτικά, υποψιασμένα, αδιάφορα τάχα.

Και η ελπίδα θα είναι πάντοτε η καταδίκη, το δηλητήριο στις φλέβες και το μοναδικό μας καταφύγιο.