Όταν η σιωπή παύει να μας προσφέρει καταφύγιο, αναζητάμε διέξοδο στις λέξεις. Είναι μια λύση ανάγκης, όμως οι λέξεις μπορούν πράγματι να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή ενός προστατευτικού τείχους ανάμεσα στον έξω κόσμο και τον εύθραυστο εσωτερικό πυρήνα- ένα τείχος αρκετά αποτελεσματικό, αν και κάπως φλύαρο.

Οι λέξεις. Ναι, οι αδύναμες, φθαρμένες μας λέξεις. Ύστατες απόπειρες επαφής, όταν τα μέσα ουσιαστικής επικοινωνίας αποτυγχάνουν. Οριοθετούν χωρίς να περιγράφουν. Υποδηλώνουν χωρίς να αποκαλύπτουν. Ερμηνεύουν και ερμηνεύονται αέναα.

Λέξεις που μας ανακουφίζουν ή μας ρίχνουν στην άβυσσο. Στα κενά ανάμεσα τους, ο κάθε συνομιλητής διακρίνει μόνο τις δικες του αλήθειες. Βολική ή άβολη αλήθεια, αλήθεια της γαλήνης ή τις φωτιάς.

Διψάμε για λέξεις, όπως η έρημος διψάει για βροχή, ενώ στο βάθος γνωρίζει πως μια πλημμύρα θα κατέστρεφε οριστικά το εύθραυστο οικοσύστημα της, την απόκοσμη ομορφιά των άνυδρων τοπίων της, την ίδια της την ερημική φύση.