Ακίνητα απογεύματα
αγκυροβολημένα στις παρυφές του χρόνου.
Λάγνο πορτοκαλί στερεοποιημένο στον ορίζοντα.

Μέρες μετά
μαθαίνω να εγχέω ζεστασιά
σε ψυχρές εγκεφαλικές φαντασιώσεις.
Αλλά την ώρα εκείνη παραλύω
στο ξέσπασμα κάποιας αυτόνομης επιθυμίας
χορτάτης στην ολότητα της
κι αδιάφορης
για το μέλλον της ανθρωπότητας
ή το δικό μου.

Δεν φλυαρει
μόνο αφουγκράζεται προσμένοντας το νεύμα,
το γόνιμο έδαφος
για να εκτοξευτεί ανθίζοντας στο διάστημα,
τη σύντομη αιώνια στιγμή
της εκπλήρωσης
του θανάτου της.