Στολίζω το δωμάτιο με τις λέξεις σου- δεκάδες όμορφες τρυφερές φράσεις- και ξαπλώνω ανάμεσα τους. Τις θαυμάζω για λίγο, αποκοιμιέμαι και ξυπνάω τρομοκρατημένη από την εκκωφαντική σιωπή.

Η μοναξιά, βλέπεις, δεν κατευνάζεται με λεκτικές παρουσίες.

Κάτι τέτοιες βροχερές νύχτες νοσταλγώ τα τριζόνια, τις νυχτερίδες και τα ντροπαλά ιδρωμένα χάδια του καλοκαιριού.