Συχνά αυτό που βαφτίζουμε έρωτα είναι στην πραγματικότητα ανάγκη- ανάγκη να ξεφύγουμε από τη συνήθεια, τη μοναξιά, το φόβο του θανάτου, τις ίδιες μας τις σκέψεις.

Μέσα στο ασυγκράτητο πάθος εκείνων, που τους συνδέει πρωτίστως η ανάγκη- όχι επειδή με τον καιρό έμαθαν να στηρίζουν ο ένας τον άλλο, αλλά γιατί εξ αρχής ζητούσαν να είναι τα μισά ενός συνόλου- κρύβονται από την πρώτη κιόλας μέρα οι σπόροι της απόγνωσης.

Όπως όλοι οι εξαρτημένοι, μοιραία κάποτε θα μισήσουν την ουσία, που τους κρατάει δέσμιους και αδύναμους με την απειλή της απουσίας της.

Υπάρχει, λένε, κι ο αυτόφωτος έρωτας των ολόκληρων ανθρώπων- ολόκληρων από διαίσθηση ή, συχνότερα, επειδή ο φαύλος κύκλος της απώλειας τους οδήγησε στη γνώση.

Όχι, ούτε σε αυτούς, λένε, δεν χαρίζεται η αιώνια ευτυχία όπως στους ήρωες των παραμυθιών. Τη γεύονται όμως σε τρυφερά ηλιόλουστα χαμόγελα, συνωμοτικούς μεταμεσονύχτιους ψιθύρους και παράτολμες βουτιές στα ανεξερεύνητα βάθη του νου.

Η ευτυχία είναι πάντοτε αιώνια. Κυρίως όταν διαρκεί μόνο απειροελάχιστες στιγμές.