Ναι, ο χειμώνας και η νύχτα μεγεθύνουν τις αποστάσεις επ' άπειρον. Αδιαπέραστα τείχη χωρίζουν το Μέσα από το Έξω, τη θαλπωρή μιας βιβλιοθήκης από την παγερή ερημιά των δρόμων, το μικρόκοσμο του εσωτερικού πυρήνα από την αφιλόξενη απεραντοσύνη, όπου κατοικούν οι Άλλοι.

Κοινώς, η εγγύτητα εξακολουθεί να υπολογίζεται με μονάδες μέτρησης θερμότητας και επί του παρόντος η θερμοκρασία κυμαίνεται σε χαμηλά για την εποχή επίπεδα.

Ωστόσο, δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας: Όπως ορισμένα δέντρα, έτσι κάποιοι άνθρωποι χάνουν το φύλλωμα τους το φθινόπωρο και παραμένουν σκιές του εαυτού τους έως την άνοιξη, όταν αρχίζουν σιγά σιγά να ανθίζουν.

Υπάρχουν, βέβαια, και τα λεγόμενα μονοετή φυτά, στα οποία δεν προσφέρεται η υπόσχεση της αναγέννησης. Ο μαρασμός είναι οριστικός. Ίσως, όμως, διανύουν κι αυτά στη διάρκεια της ζωής τους αμέτρητες μικρές εποχές, που δεν γίνονται αντιληπτές από τα ανθρώπινα αισθητήρια όργανα.

Κατά συνέπεια, η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία καθορίζεται από το εκάστοτε μετρητικό σύστημα- η αιωνιότητα είναι θέμα προοπτικής.