Στους σιωπηλούς χριστουγεννιάτικους δρόμους της πόλης τεντώνονται αγουροξυπνημένα τα ανεκπλήρωτα. Οι σκέψεις αμοιβαιότητας φωλιάζουν στα τηλεπαθητικά αδιέξοδα.

Οι άνθρωποι ερωτεύονται ο ένας τον άλλο με την παραφορά, που γεννά η επίγνωση του θανάτου. Προδίδουν με την τρυφερή εγκατάλειψη της ματαιότητας.

Στους εφιάλτες τους, οι κλεψύδρες ουρλιάζουν σαν φοβικοί ραγισμένοι καθρέφτες. Γλυκιά ειρωνεία, να πεθαίνεις αθόρυβα από έκσταση και φρίκη στην αυγή μιας καινούριας χιλιοπαιγμένης εποχής...