Σήμερα το Φάληρο μυρίζει βροχή και σοκολάτα από τις σοκολατοβιομηχανίες της Πειραιώς. Ύστερα τα καλύπτει όλα η μπόχα του Κηφισού. Η Αθήνα αγαπάει τα ποτάμια της. Παίρνω εκδίκηση αναγκάζοντας τα αυτοκίνητα να σταματούν στις διαβάσεις.

Για λίγο ακολουθώ ένα αγόρι με κιθάρα στην πλάτη- παλιά συνήθεια. Στην πραγματικότητα, απλώς διανύουμε την ίδια διαδρομή. Οταν για μια στιγμή αφαιρούμαι, στρίβει σε ένα στενό και εξαφανίζεται. Το ερμηνεύω ως σημάδι από το σύμπαν.

Μια λεπτή, σχεδόν αόρατη βροχή με μουσκεύει ύπουλα. Κρυώνω. Κι όμως εκείνο το βράδυ μου αποκάλυψες ότι ακόμα θυμόμαστε πως να κρατάμε τον χειμώνα απ’ έξω.

Ηθελα να αποστάξω το αποτύπωμα του προσώπου σου στο μαξιλάρι για να μεθάω από νοσταλγία τις παγωμένες νύχτες που θα ΄ρθουν.