Κάτι από παλιά...

Για μας, που δε μπορούμε να ζήσουμε χωρίς έρωτα και χωρίς ποίηση,
για μας, η σιωπή ραγίζει εκεί που αρχίζει να επιβάλλεται.
Το σκοτάδι γελάει παιχνιδιάρικα στους πιο φριχτούς μας εφιάλτες.
Για μας, αμέτρητες εποχές γλίστρησαν
μέσα απ’ τα δάχτυλα μιας μέρας,
χίλιες ζωές σκόρπισαν τις στάχτες τους
στις γκρίζες στέπες της προσδοκίας.

Οι λύκοι δε μένουν πια εδώ, ούτε τ’ αγρίμια δε ζυγώνουνε.
Μοχθηρά οι πόλεις γιγαντώνονται
γύρω απ’ τα πάρκα των στοχασμών μας.
Με τον καιρό 'λιώσαν οι φτέρνες μας
στα καλντερίμια της ελπίδας,
ενώ εκείνο που μας έταξαν θα 'ναι για πάντα μακρινό.

Κι όμως, για μας, που δεν αντέχουμε χωρίς φωτιά και χωρίς δάκρυα,
για μας που αργοπεθαίνουμε χωρίς κρασί και χωρίς θλίψη,
η νύχτα μαζεύει το αβάσταχτο πέπλο της πριν μας μαγέψει,
ο ήλιος, βουβός, μας στεγνώνει τα βλέφαρα μετά τις καταιγίδες.

Για μας που αναλωθήκαμε στην αγωνία της νιότης
φλερτάροντας το θάνατο,
όσο γερνάνε οι ψυχές μας, τ’ αστέρια ραίνουνε με φως
τη ντροπαλή μας παιδικότητα.

(2011)