Έκθεση

Τελευταία με ταλαιπωρούν κάτι αιωρούμενα ενδεχόμενα. Μου χαμογελούν παιχνιδιάρικα, αλλά όταν απλώνω το χέρι μου προς το μέρος τους ξεφεύγουν με αστραπιαίους ελιγμούς ή μικραίνουν ώσπου γλιστρούν ανάμεσα από τα δάχτυλα μου.

Ξαναμαθαίνω να διαβάζω το μέλλον στα φύλλα του τσαγιού. Καταλαβαίνω πως όσο πιο συμπαγείς γίνονται οι επιθυμίες, τόσο δυσκολότερο είναι να διακρίνεις τι συμβαίνει από την άλλη πλευρά.

Κατά τ’ άλλα η ζωή χωρίς πανοπλία είναι γεμάτη εκπλήξεις και απειλές: Ενα αγριολούλουδο με γοητεύει, το φεγγάρι τροφοδοτεί υπαρξιακές αγωνίες βαθιά μέσα μου, πανικοβάλλομαι διαβάζοντας για πολέμους και φυσικές καταστροφές, ένα ηλιοβασίλεμα με αφήνει συντετριμμένη, ξαγρυπνάω σχεδιάζοντας αποδράσεις σε εξωτικά νησιά, φαντασιώνομαι πυρηνικές εκρήξεις, τρέχω σαν τρελή να προλάβω ένα πεφταστέρι ή καθυστερώ ώρες ολόκληρες αναπολώντας ένα καλοκαιρινό μεσημέρι που δεν έζησα ποτέ...