Οι κάτοικοι των πόλεων πηγαίνουν σινεμά γιατί δεν μπορούν πια να δουν τα αστέρια. Ξενυχτάνε γιατί δεν τους ξυπνάει η ανατολή τα πρωινά. Συνωστίζονται σε αποπνικτικά δωμάτια για να ξεχνούν τη γαλήνια μοναξιά της απεραντοσύνης.
Επεκτείνουν τις πολιτείες τους ως τις κορυφές των βουνών γιατί μόνο εκεί νιώθουν ασφάλεια. Κλειδώνουν τις πόρτες τους και φαντασιώνονται διαρρήκτες ώστε να μην παραδεχτούν ποτέ ότι τρέμουν ο ένας τον άλλον.
Ανοίγουν κάθε μέρα τα παράθυρα για να εισπνεύσουν φρέσκο καυσαέριο και σκουπίζουν μεθοδικά τα πόδια τους στο χαλάκι της εισόδου, κρατώντας απ' έξω την επικίνδυνη λάσπη των παρτεριών.
Ταΐζουν τα σκυλιά του δρόμου αφού τα αγρίμια δεν τους χρειάζονται. Ονειρεύονται μακρινά ταξίδια, αλλά κουβαλούν μέσα τους, όπου κι αν πηγαίνουν, πυρακτωμένη άσφαλτο, τροχονόμους, μισοτελειωμένα γκράφιτι και καταπιεσμένους αστικούς αναστεναγμούς.
No comments:
Post a Comment