Συναντάω τυχαία την χαμένη μου έμπνευση σε ένα σταθμό του ηλεκτρικού γεμάτο αγουροξυπνημένα όνειρα, καθώς συλλέγω θραύσματα της εικόνας σου ανάμεσα σε αποτσίγαρα και χρησιμοποιημένες σύριγγες. Παρακμή και ημικρανία.
Αργότερα, στέκομαι απαθής στην κηδεία του ενθουσιασμού μου, πασχίζοντας μάταια να κατανοήσω τους αισιόδοξους. Διακρίνω το είδωλο μου στα γυαλιά ενός σιωπηλού κοριτσιού και μου χαμογελάω σαρκαστικά.
Δεν φοβάμαι τίποτα πια, μόνο τη νύχτα, που με φέρνει αντιμέτωπη με την αλήθεια μιας ζωής ολόιδιας στη διαφορετικότητα της. Τα ίδια λάθη πάντοτε, τα ίδια στάδια αποξένωσης, κι ύστερα να επουλώνουμε όπως όπως τις πληγές μας σε μια κατάλευκη σπηλιά την εποχή των παγετώνων.
Τι σπατάλη ενέργειας, χαράζω στην άμμο, για να ξεχάσω με το πρώτο κύμα...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment