Τι πιο δύσκολο, λέει, από το να πιστέψεις πως δικαιούσαι κι εσύ, αν όχι ένα μερίδιο ευτυχίας, τότε τουλάχιστον μια ευκαιρία να διεκδικήσεις όσα ονειρεύεσαι. Ναι, αυτά που έθαψες βαθιά στη λήθη για να τα προστατέψεις από αδιάκριτες ματιές και βρώμικα χέρια.
Το πιο παραμυθένιο στα παραμύθια ήταν πως πάντα εμείς ζούσαμε καλύτερα στο τέλος. Μεγαλώσαμε λάθος. Ή μάλλον, δεν μεγαλώσαμε ποτέ. Κι ακόμα περιμένουμε να ζήσουμε καλύτερα.
Όσους κύκλους κι αν διαγράψεις, τα βήματα σου θα σε οδηγούν εδώ, στο ρημαγμένο λιμάνι της ελπίδας, να μεθάς παρέα με λαθρεμπόρους, χαρτοπαίκτες και πόρνες, να σηκώνεις ξανά και ξανά το ποτήρι σου στην υγειά των ναυαγών αυτού του κόσμου, που δραπέτευσαν...
Κι όταν όλοι κοιμούνται, να χορεύεις γυμνός πάνω στις στάχτες υμνώντας τον θεό των ανεκπλήρωτων επιθυμιών, γιατί χάρη σ' εκείνες έκανες τα ωραιότερα ταξίδια.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment