Αντί για τη βαθιά αδιατάρακτη θλίψη της αθανασίας, εσύ επιλέγεις την τρυφερή αγωνία της επιβίωσης.

Ανταλλάσεις τους πολύτιμους λίθους της έμπνευσης με ένα σακί γεμάτο αλμυρά βότσαλα, τα αιθέρια φτερά σου με ένα ζευγάρι ανθεκτικές μπότες, τις αιώνιες μελωδίες με το απαλό κελάρυσμα της λήθης.

Εξακολουθείς να μη μετανιώνεις, ούτε καν όταν ξεχνιέσαι και απειλείς ανύποπτους περαστικούς με ανομολόγητους πόθους μεταμφιεσμένους σε επίμονα βλέμματα.

Οι μεθυσμένοι για επανάσταση ποιητές, μόνοι στα σκοτεινά δωμάτια τους, αφαιρούνται μετρώντας αντανακλάσεις αστεριών στην αρυτίδωτη λίμνη του βουλωμένου νεροχύτη.

Να αφήνεις χώρο στον χρόνο σου για τίποτα. Μόνο αυτό.

Πιο πολύ από την υποψία ότι είχε χάσει την ικανότητα να ερωτεύεται, τον τρομοκρατούσε η σκέψη πως ίσως τελικά ο έρωτας είναι υπερεκτιμημένος.

Τυχαίο είναι, άραγε, ότι μας εμπνέουν κυρίως εκείνοι οι έρωτες, που μένουν ανικανοποίητοι; Ή το ότι οι εμμονές μας ατονούν όσο γερνάμε;

Ο έρωτας... η μεγάλη παράσταση της εφηβείας, που μας σημαδεύει για μια ζωή. Η αναζήτηση της αιωνιότητας- η αδιάσειστη απόδειξη πως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο μας σαγηνεύει το αχνό περίγραμμα του ανέφικτου.

Η ματαιότητα- το σκληρό πεπρωμένο και η κινητήριος δύναμη μας.

Στο τέλος, ξέρεις πως θα μας απομείνει μονάχα η πρώτη μας μεγάλη αγάπη, τα βιβλία. Τα βιβλία, που μας κρατούσαν ξάγρυπνους τα βράδια, όταν ακόμα η έλλειψη δεν είχε πρόσωπο και η νοσταλγία ήταν κάτι το αφηρημένο, που θεράπευαν τη μοναξιά πριν καν μάθουμε να την αναγνωρίζουμε.

Σε αντίθεση με τα βιβλία, η ζωή δεν προσφέρεται για επιλόγους. Είναι αυταπάτη να πιστεύουμε πως μπορούμε να προκαθορίσουμε τη στιγμή ενός τέλους και να αποχαιρετήσουμε τον αναγνώστη με μερικές βαρύγδουπες φράσεις. Βιώνουμε μικρούς θανάτους σχεδόν καθημερινά, όμως ποτέ κανένας αποχωρισμός δεν ανταποκρίνεται στα σχέδια μας.

Οι ιστορίες μας μοιάζουν να παρατείνονται επ' άπειρον, αντιστεκόμενες σε κάθε απόπειρα μας να τις διακόψουμε με τη βία, ή τελειώνουν αιφνιδιαστικά την πιο ακατάλληλη στιγμή, αφήνοντας μας να θρηνούμε απαρηγόρητοι, νιώθοντας τόσο έρημοι και εκτεθειμένοι όπως όταν ήμασταν παιδιά και φτάναμε απροσδόκητα στην τελευταία σελίδα ενός θαυμάσιου βιβλίου.

To καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του κι οι σαγηνευτικές υποσχέσεις του αποδείχθηκαν για άλλη μια φορά αντικατοπτρισμοί.

Καμιά απάντηση δεν μας χαρίστηκε, δεν μπορέσαμε ούτε καν να καταλάβουμε αν η μοναξιά είναι συναίσθημα, κατάσταση ή απλά μια πτυχή της ανθρώπινης εμπειρίας, στο ίδιο πακέτο με τη γνώση της θνητότητας, τη μάταιη αγωνία για το αύριο και τη λαχτάρα-αποστροφή για το θανατο.

Άραγε είναι μοιραίο σφάλμα να περιμένουμε από έναν άλλο άνθρωπο να μας απαλλάξει από τα βάρη της ίδιας μας της ύπαρξης;

Μην παίρνεις τα λόγια μου στα σοβαρά, όσο κι αν παριστάνω τον παντογνώστη δεν είμαι παρά ένα ασήμαντο ερωτηματικό, που παραπατάει σε άγνωστα μονοπάτια.

Επαναλαμβάνω τόσες φορές τα αγαπημένα μου λάθη, που πλέον αγγίζουν μιας μορφής εκτελεστική τελειότητα. Μετανιώνω τόσο συχνά, που οι νέες ενοχές απλώς προστίθενται στο σωρό και οι ικεσίες μου για συγχώρεση απευθύνονται σε μία αφηρημένη φιγούρα ή ένα πρόσωπο από καιρό εξαφανισμένο.

Φαντάσου, χρόνια ολόκληρα ουρλιάζω στους αφιλόξενους δρόμους διεκδικώντας ή ζητιανεύοντας την αγάπη, μα όταν μου προσφέρεται δεν ξέρω τι να την κάνω, δεν βρίσκω ούτε ένα άδειο ράφι, μια μουσειακή προθήκη, ένα βάρθρο να την ακουμπήσω, και, το χειρότερο, την αγάπη του εαυτού μου δεν την κατέκτησα ποτέ.