Τεχνάσματα

Στα όνειρα σου, η ελπίδα εναλλάσσεται με την απόγνωση. Χάνεις, βρίσκεις, χάνεις το νόημα και περιστρέφεσαι αέναα σε δίνες αυτοτροφοδοτούμενων σκέψεων. Θα ήθελες να ήσουν δυνατός, ελεύθερος, αλώβητος, αλλά περιβάλλεσαι από μυριάδες υπαρκτές και φανταστικές απειλές.

Συχνά λυγίζεις κάτω από το φορτίο της συνειδητότητας. Σκέφτεσαι πως ουδέποτε θεμελίωσες δικαίωμα στη θλίψη, κι όμως εξακολουθεί να σου ασκεί μία ανεξήγητη γοητεία.

Καλείσαι να αντιμετωπίσεις τις συκοφαντικές επιθέσεις καθ’ όλα καλοπροαίρετων συνομιλητών- μα δεν βλέπεις πως τα έχεις όλα; Οι ενοχές ως θεραπεία-σοκ της αυτοαπαξίωσης. Σπεύδεις να ακολουθήσεις το πρωτόκολλο: φοράς τη μάσκα σου και υποκλίνεσαι στωικά.

Καμιά φορά τολμάς να ψηλαφίσεις το αδρό περίγραμμα του ιδεατού. Η απογοήτευση δεν φεύγει ποτέ από το φάσμα των δυσανάλογα πιθανών σεναρίων. Αφήνεσαι. Κατρακυλάς. Ξανασηκώνεσαι και καταρρέεις με ανεπιτήδευτη παραίτηση.

Μέσα σου, μια ανυπότακτη παράλογη μειοψηφία επιμένει να εξασκεί τις αμφίβολες καλλιτεχνικές της ικανότητες χρωματίζοντας μαύρες τρύπες, συνθέτοντας σιωπηλές μελωδίες και πασχίζοντας να σκαλίσει στο γρανίτη την ακαθόριστη μορφή της ευτυχίας.