(α)κίνδυνος θάνατος

Συναντάω τυχαία την χαμένη μου έμπνευση σε ένα σταθμό του ηλεκτρικού γεμάτο αγουροξυπνημένα όνειρα, καθώς συλλέγω θραύσματα της εικόνας σου ανάμεσα σε αποτσίγαρα και χρησιμοποιημένες σύριγγες. Παρακμή και ημικρανία.

Αργότερα, στέκομαι απαθής στην κηδεία του ενθουσιασμού μου, πασχίζοντας μάταια να κατανοήσω τους αισιόδοξους. Διακρίνω το είδωλο μου στα γυαλιά ενός σιωπηλού κοριτσιού και μου χαμογελάω σαρκαστικά.

Δεν φοβάμαι τίποτα πια, μόνο τη νύχτα, που με φέρνει αντιμέτωπη με την αλήθεια μιας ζωής ολόιδιας στη διαφορετικότητα της. Τα ίδια λάθη πάντοτε, τα ίδια στάδια αποξένωσης, κι ύστερα να επουλώνουμε όπως όπως τις πληγές μας σε μια κατάλευκη σπηλιά την εποχή των παγετώνων.

Τι σπατάλη ενέργειας, χαράζω στην άμμο, για να ξεχάσω με το πρώτο κύμα...

Χαλάζι στον πλανήτη των χαμένων ευκαιριών

Η εξάλειψη του τελευταίου ίχνους ελπίδας, όσο επώδυνη διαδικασία και αν είναι, προκαλεί σχεδόν πάντα μια κάποια ανακούφιση. Το να πενθείς για κάτι οριστικά χαμένο είναι, συνήθως, πιο υποφερτό από το να ελπίζεις για κάτι απροσδιόριστο ή άπιαστο.

Σε αντίθεση με την ελπίδα, το πένθος έχει αρχή και τέλος. Ναι, όλες οι ενδείξεις συνηγορούν στο ότι το πένθος είναι πλασμένο για τον άνθρωπο, ή ίσως ο άνθρωπος είναι πλασμένος για το πένθος, ενώ η ελπίδα αποτελεί απλώς μία παρενέργεια του ενστίκτου αυτοσυντήρησης.

Φωτορύπανση

Οι κάτοικοι των πόλεων πηγαίνουν σινεμά γιατί δεν μπορούν πια να δουν τα αστέρια. Ξενυχτάνε γιατί δεν τους ξυπνάει η ανατολή τα πρωινά. Συνωστίζονται σε αποπνικτικά δωμάτια για να ξεχνούν τη γαλήνια μοναξιά της απεραντοσύνης.

Επεκτείνουν τις πολιτείες τους ως τις κορυφές των βουνών γιατί μόνο εκεί νιώθουν ασφάλεια. Κλειδώνουν τις πόρτες τους και φαντασιώνονται διαρρήκτες ώστε να μην παραδεχτούν ποτέ ότι τρέμουν ο ένας τον άλλον.

Ανοίγουν κάθε μέρα τα παράθυρα για να εισπνεύσουν φρέσκο καυσαέριο και σκουπίζουν μεθοδικά τα πόδια τους στο χαλάκι της εισόδου, κρατώντας απ' έξω την επικίνδυνη λάσπη των παρτεριών.

Ταΐζουν τα σκυλιά του δρόμου αφού τα αγρίμια δεν τους χρειάζονται. Ονειρεύονται μακρινά ταξίδια, αλλά κουβαλούν μέσα τους, όπου κι αν πηγαίνουν, πυρακτωμένη άσφαλτο, τροχονόμους, μισοτελειωμένα γκράφιτι και καταπιεσμένους αστικούς αναστεναγμούς.

Μονόδρομος

Εξαιτίας κάποιου λάθους στους υπολογισμούς, η άμαξα γίνεται ξανά κολοκύθα πριν καν φτάσει στον προορισμό της.

Ο έρωτας είναι πάντα πολύ σοβαρή υπόθεση όταν συμβαίνει σε μας και ένα παλιό τετριμμένο αστείο όταν συμβαίνει στους άλλους.

Και κάπου ένα παιδί βάζει τα κλάμματα γιατί οι μεγάλοι του αποκαλύπτουν πως καλές νεράιδες δεν υπάρχουν.

Οι ονειροπόλοι αυτού του κόσμου αργά ή γρήγορα καταλήγουν σκαρφαλωμένοι στο κιγκλίδωμα μιας γέφυρας να κοιτάζουν γοητευμένοι το νερό ή μόνοι με ένα περίστροφο στο χέρι στο δωμάτιο ενός φτηνού ξενοδοχείου.

Κι εμείς, οι φανατικοί επιζώντες, ανταλλάξαμε χρόνια πριν τον εύθραυστο πυρήνα μας με μια ψυχρή ατσάλινη σφαίρα. Γι’ αυτό η απογοήτευση έχει πάντα μεταλλική γεύση στο στόμα μας.

Μόνο που κάπως πρέπει να μας ξεγέλασαν στο χειρουργείο και οι νευρικές απολήξεις παρέμειναν άθικτες. Ετσι ακόμα νιώθουμε πόνο, όμως δεν μπορούμε πια να ελπίζουμε στην ανακούφιση ενός πρόωρου θανάτου από μελαγχολία.

Όπως είχε πει ο Νίτσε, αγαπάμε τη ζωή όχι επειδή έχουμε συνηθίσει να ζούμε, αλλά επειδή έχουμε συνηθίσει να αγαπάμε.

Έκθεση

Τελευταία με ταλαιπωρούν κάτι αιωρούμενα ενδεχόμενα. Μου χαμογελούν παιχνιδιάρικα, αλλά όταν απλώνω το χέρι μου προς το μέρος τους ξεφεύγουν με αστραπιαίους ελιγμούς ή μικραίνουν ώσπου γλιστρούν ανάμεσα από τα δάχτυλα μου.

Ξαναμαθαίνω να διαβάζω το μέλλον στα φύλλα του τσαγιού. Καταλαβαίνω πως όσο πιο συμπαγείς γίνονται οι επιθυμίες, τόσο δυσκολότερο είναι να διακρίνεις τι συμβαίνει από την άλλη πλευρά.

Κατά τ’ άλλα η ζωή χωρίς πανοπλία είναι γεμάτη εκπλήξεις και απειλές: Ενα αγριολούλουδο με γοητεύει, το φεγγάρι τροφοδοτεί υπαρξιακές αγωνίες βαθιά μέσα μου, πανικοβάλλομαι διαβάζοντας για πολέμους και φυσικές καταστροφές, ένα ηλιοβασίλεμα με αφήνει συντετριμμένη, ξαγρυπνάω σχεδιάζοντας αποδράσεις σε εξωτικά νησιά, φαντασιώνομαι πυρηνικές εκρήξεις, τρέχω σαν τρελή να προλάβω ένα πεφταστέρι ή καθυστερώ ώρες ολόκληρες αναπολώντας ένα καλοκαιρινό μεσημέρι που δεν έζησα ποτέ...

Ασκήσεις αυτοελέγχου σε θολό τοπίο

Τι πιο δύσκολο, λέει, από το να πιστέψεις πως δικαιούσαι κι εσύ, αν όχι ένα μερίδιο ευτυχίας, τότε τουλάχιστον μια ευκαιρία να διεκδικήσεις όσα ονειρεύεσαι. Ναι, αυτά που έθαψες βαθιά στη λήθη για να τα προστατέψεις από αδιάκριτες ματιές και βρώμικα χέρια.

Το πιο παραμυθένιο στα παραμύθια ήταν πως πάντα εμείς ζούσαμε καλύτερα στο τέλος. Μεγαλώσαμε λάθος. Ή μάλλον, δεν μεγαλώσαμε ποτέ. Κι ακόμα περιμένουμε να ζήσουμε καλύτερα.

Όσους κύκλους κι αν διαγράψεις, τα βήματα σου θα σε οδηγούν εδώ, στο ρημαγμένο λιμάνι της ελπίδας, να μεθάς παρέα με λαθρεμπόρους, χαρτοπαίκτες και πόρνες, να σηκώνεις ξανά και ξανά το ποτήρι σου στην υγειά των ναυαγών αυτού του κόσμου, που δραπέτευσαν...

Κι όταν όλοι κοιμούνται, να χορεύεις γυμνός πάνω στις στάχτες υμνώντας τον θεό των ανεκπλήρωτων επιθυμιών, γιατί χάρη σ' εκείνες έκανες τα ωραιότερα ταξίδια.