Όχι εκείνους, που στο όνομα τους γέμιζες αμέτρητες σελίδες με έμμετρες ασυναρτησίες και ωδές στην αυτολύπηση. Τους άλλους, με το τρυφερό βλέμμα, το διστακτικό άγγιγμα και τις σιωπηλές επιθυμίες.
Να αναπολείς, όχι τις βουτιές στο κενό, αλλά τις βόλτες στον ήλιο, όχι τους λαμπερούς διάττοντες αστέρες, αλλά τους πλανήτες, που πρόθυμα περιορίζονταν σε μια ταπεινή τροχιά δορυφόρου αρκεί να περιστρεφόσασταν ο ένας γύρω από τον άλλο.
Ναι, λέω για εκείνους που αγάπησες πριν τους προδώσεις, πριν τους αφήσεις να φύγουν αναζητώντας άλλα, πιο φιλόξενα σύμπαντα.
Έκλαψες, ύστερα, μίσησες τον εαυτό σου, σκέφτηκες πως ίσως δεν ήσουν πλασμένος για την ευτυχία, πως ακόμα δεν είχες μάθει να ξεχωρίζεις τη γαλήνη από την πλήξη, την πληρότητα από την αδράνεια, τη συνύπαρξη από το συμβιβασμό.
Μα όταν ερχόταν η στιγμή της επιλογής, διάλεγες πάντα τη φωτιά, τη φθοροποιό ένταση, τα ανεξέλεγκτα πάθη.
Κι όταν, από τύχη ή απελπισία, έβρισκες καταφύγιο σε ένα προφυλαγμένο λιμάνι, η σκέψη σου συνέχιζε να περιπλανιέται- άφηνες να σε αγγίξουν, αλλά όχι να σε γνωρίσουν, έδινες όμως δεν μπορούσες να δοθείς, διαιρούσες μα δεν ήξερες στ' αλήθεια να μοιράζεσαι.
Όταν, λοιπόν, νιώθεις να σε καταπλακώνει το βάρος όλης της ανθρωπότητας, να θυμάσαι πως κάθε μικρή ή μεγάλη απώλεια ήταν το τίμημα, που έπρεπε να πληρώσεις για να κερδίσεις ένα κομμάτι του εαυτού σου.
Να θυμάσαι πως εμείς, οι εραστές της μοναξιάς, οι τάχα δυστυχείς και βασανισμένοι, θα θυσιάζαμε πρόθυμα όλα τα λιμάνια του κόσμου για την υπόσχεση ενός απρόβλεπτου, παράτολμου, αντίξοου ταξιδιού.
Γιατί βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως οι ζωές μας θα ήταν ασπρόμαυρες χωρίς αυτές τις πολύχρωμες, πολύτιμες μικρές ματαιότητες.
