Αν ήξερες στ’ αλήθεια να ονειρεύεσαι, θα μισόκλεινες σαν γάτα τα μάτια σου στον ήλιο του απομεσήμερου χωρίς να φοβάσαι τις αλήθειες του ύπνου.

Δεν θα σώριαζες ασυναίσθητα το ένα άλλοθι πάνω στο άλλο. Δεν θα σκόρπιζες γύρω σου ακονισμένες φράσεις που πληγώνουν βαθιά.

Αλλά βλέπεις, κανείς ποτέ δε σου έμαθε ότι πίσω από τις βαριές πόρτες του κάστρου σου δεν κρύβονται στρατιές με εχθρικές διαθέσεις και πολιορκητικούς κριούς.

Είναι μόνο οι άνθρωποι που λαχταράνε να σε αγγιξουν.

Έρημος

Αν δεν είχες γεννηθεί άνθρωπος θα ήσουν σίγουρα κάκτος. Ναι, κάκτος με μικροσκοπικά κόκκινα λουλούδια και απαλά, πολύ απαλά, αγκάθια.

Πολλοί θα σε περιεργάζονταν από μακριά, αλλά λίγοι θα πλησίαζαν τόσο ώστε να καταλάβουν πως ήσουν τόσο επικίνδυνος όσο ένας ανθισμένος νεογέννητος σκαντζόχοιρος με μάτια σαν γυάλινες χάντρες και τρυφερά όνειρα ανθισμένου νεογέννητου σκαντζόχοιρου.

Αν ήσουν κάκτος, θα άπλωνες νωχελικά τις ρίζες σου στην καυτή άμμο, θα ξεδιψούσες με δροσοσταλίδες και τις νύχτες θα ψιθύριζες τα σκουροπράσινα μυστικά σου στους τυφλοπόντικες της ερήμου.

Εσύ όμως γεννήθηκες με ένα χλωμό σάρκινο περίβλημα, που ξεφλουδίζει στον ήλιο, και την ασίγαστη δίψα των ανθρώπων- δίψα για νερό, για κρασί, για έρωτα και για φαντασμαγορικές καταστροφές.

Πτήσεις

Τα παιδιά σε εκείνη την πόλη είχαν εφεύρει ένα συναρπαστικό παιχνίδι: Ανέβαιναν στην ταράτσα της εγκαταλειμμένης οικοδομής, έδεναν ένα μαντήλι στα μάτια τους και περιστρέφονταν με ταχύτητα, ώσπου σωριάζονταν λαχανιασμένα στο τσιμέντο.

Καθώς ο καιρός περνούσε, ο ανταγωνισμός μεγάλωνε, το παιχνίδι αγρίευε και οι κανόνες γίνονταν συνεχώς πιο αυστηροί. Στριφογύριζαν όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο κοντά στην άκρη. Κανένας ενήλικας δεν προσπάθησε ποτέ να τα εμποδίσει- ήταν την ώρα που οι γονείς τους παρακολουθούσαν τις βραδινές ειδήσεις.

Μια μέρα, ένα αγόρι με ατίθασες σκουρόχρωμες μπούκλες παραπάτησε, έμεινε για μια στιγμή μετέωρο πάνω από το χάσμα κι ύστερα έπεσε, ολοκληρώνοντας τον τελευταίο του στροβιλισμό στον αέρα.

Τα υπόλοιπα παιδιά έμειναν εκεί ως αργά τη νύχτα, πολύ τρομαγμένα για να περάσουν από το σημείο της πρόσκρουσης. Κανένας δεν τα αναζήτησε- ήταν η ώρα, που οι γονείς τους ήταν αφοσιωμένοι στις ταινίες των 9, τα αγαπημένα τους σίριαλ και τα ριάλιτι με ήρωες επίδοξους τυμβωρύχους.

Οταν βγήκε το φεγγάρι, πήραν όλα μαζί την ίδια απόφαση χωρίς να ανταλλάξουν λέξη. Ένα ένα άρχισαν να στροβιλίζονται, να πηδούν ψηλά και να πέφτουν στο κενό.

Αυτή τη φορά, κρατούσαν τα μάτια τους ορθάνοιχτα για να μη χάσουν ούτε δευτερόλεπτο της πτώσης- και κυρίως τη στιγμή της τελικής ιπτάμενης πιρουέτας πάνω από τα φώτα, τους δρόμους και τις κεραίες.

Τα παιδιά εκείνης της πόλης δεν τα βρήκαν ποτέ. Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως δεν τα αναζήτησε κανένας. Είχαν μεσολαβήσει οι μέρες των προσφορών στις συνδρομές δορυφορικής τηλεόρασης.

Συχνά αυτό που βαφτίζουμε έρωτα είναι στην πραγματικότητα ανάγκη- ανάγκη να ξεφύγουμε από τη συνήθεια, τη μοναξιά, το φόβο του θανάτου, τις ίδιες μας τις σκέψεις.

Μέσα στο ασυγκράτητο πάθος εκείνων, που τους συνδέει πρωτίστως η ανάγκη- όχι επειδή με τον καιρό έμαθαν να στηρίζουν ο ένας τον άλλο, αλλά γιατί εξ αρχής ζητούσαν να είναι τα μισά ενός συνόλου- κρύβονται από την πρώτη κιόλας μέρα οι σπόροι της απόγνωσης.

Όπως όλοι οι εξαρτημένοι, μοιραία κάποτε θα μισήσουν την ουσία, που τους κρατάει δέσμιους και αδύναμους με την απειλή της απουσίας της.

Υπάρχει, λένε, κι ο αυτόφωτος έρωτας των ολόκληρων ανθρώπων- ολόκληρων από διαίσθηση ή, συχνότερα, επειδή ο φαύλος κύκλος της απώλειας τους οδήγησε στη γνώση.

Όχι, ούτε σε αυτούς, λένε, δεν χαρίζεται η αιώνια ευτυχία όπως στους ήρωες των παραμυθιών. Τη γεύονται όμως σε τρυφερά ηλιόλουστα χαμόγελα, συνωμοτικούς μεταμεσονύχτιους ψιθύρους και παράτολμες βουτιές στα ανεξερεύνητα βάθη του νου.

Η ευτυχία είναι πάντοτε αιώνια. Κυρίως όταν διαρκεί μόνο απειροελάχιστες στιγμές.

Στολίζω το δωμάτιο με τις λέξεις σου- δεκάδες όμορφες τρυφερές φράσεις- και ξαπλώνω ανάμεσα τους. Τις θαυμάζω για λίγο, αποκοιμιέμαι και ξυπνάω τρομοκρατημένη από την εκκωφαντική σιωπή.

Η μοναξιά, βλέπεις, δεν κατευνάζεται με λεκτικές παρουσίες.

Κάτι τέτοιες βροχερές νύχτες νοσταλγώ τα τριζόνια, τις νυχτερίδες και τα ντροπαλά ιδρωμένα χάδια του καλοκαιριού.