Ξεκινάω κάθε μέρα να γράφω και κάθε μέρα αποτυγχάνω. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πραγματικότητα, έτσι τις τελευταίες νύχτες ξαγρυπνάω ζητιανεύοντας θραύσματα νηφαλιότητας από αυτάρκεις περαστικούς.
Από το παράθυρο μου βλέπω να περνάει και να απομακρύνεται η υπόσχεση μιας ζωής διαφορετικής, χορτάτης, ολόκληρης, καθώς ζυγίζω ξανά και ξανά τις επιλογές μου ανίκανη να πάρω μια απόφαση. Απειλητικό ορθώνεται μπροστά μου το άγνωστο. Επιστρέφω απρόθυμα στην πνιγηρή ασφάλεια της παιδικής ηλικίας.
Οι επαναστάσεις μας; Φτηνά τρικ για να εντυπωσιάζουμε αδαείς θεατές. Οι συμβιβασμοί μας; Σωροί πτωμάτων που σαπίζουν κάτω από τα κρεβάτια μας.
Ίσως δεν στο είπα ποτέ: είσαι ο μοναδικός αστερισμός σε έναν ουρανό που είχε από καιρό ξεχάσει τι σημαίνει φως.
