Κανένας δεν φανταζόταν τι θα συνέβαινε όταν θα άνοιγε το κουτί των επιθυμιών και εκείνες θα ξεχύνονταν λυσσασμένες, αχόρταγες, εμμονικές, αποφασισμένες να εκδικηθούν για όλα τα χρόνια της επιβεβλημένης σιωπής.
«Η ελπιδα ειναι σαν τα αγριολουλουδα», είχε γράψει κάποτε στην τελευταία σελίδα ενός τετραδίου γεμάτου υποθετικούς διαλόγους και παραληρήματα.
«Φυτρώνει όπου γουστάρει- σε σκασμένους τοίχους, ρωγμές στην άσφαλτο και τα λάστιχα εγκαταλειμμένων αυτοκινήτων. Αλλά δεν μπορείς να την καλλιεργήσεις ή να τη βάλεις σε βάζο, ούτε να αποστάξεις το άρωμα της».
Συναντηθήκαμε σε έναν απρόσωπο θάλαμο νοσοκομείου. «Τι συνέβη;», τη ρώτησα. «Αφυδάτωση», μου απάντησε.
'Αθελα μου κοίταξα έξω από το παράθυρο. Είχα σχεδόν ξεχάσει πια την αίσθηση του αέρα στο δέρμα μου, πίστευα όμως πως είχα διατηρήσει μια κάποια επαφή με τον χρόνο ή, έστω, τις εποχές. Η ταλαιπωρημένη αμυγδαλιά δίπλα στην είσοδο ήταν ακόμα ανθισμένη.
«Οχι από τη ζέστη», ψιθύρισε, σαν να μάντευε τις σκέψεις μου. «Από τα δάκρυα».
Δεν θα αργούσαμε να διαπιστώσουμε ότι η πραγματικότητα υπάρχει μόνο για να επιβεβαιώνει τη φαντασία.
