Όταν η σιωπή παύει να μας προσφέρει καταφύγιο, αναζητάμε διέξοδο στις λέξεις. Είναι μια λύση ανάγκης, όμως οι λέξεις μπορούν πράγματι να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή ενός προστατευτικού τείχους ανάμεσα στον έξω κόσμο και τον εύθραυστο εσωτερικό πυρήνα- ένα τείχος αρκετά αποτελεσματικό, αν και κάπως φλύαρο.

Οι λέξεις. Ναι, οι αδύναμες, φθαρμένες μας λέξεις. Ύστατες απόπειρες επαφής, όταν τα μέσα ουσιαστικής επικοινωνίας αποτυγχάνουν. Οριοθετούν χωρίς να περιγράφουν. Υποδηλώνουν χωρίς να αποκαλύπτουν. Ερμηνεύουν και ερμηνεύονται αέναα.

Λέξεις που μας ανακουφίζουν ή μας ρίχνουν στην άβυσσο. Στα κενά ανάμεσα τους, ο κάθε συνομιλητής διακρίνει μόνο τις δικες του αλήθειες. Βολική ή άβολη αλήθεια, αλήθεια της γαλήνης ή τις φωτιάς.

Διψάμε για λέξεις, όπως η έρημος διψάει για βροχή, ενώ στο βάθος γνωρίζει πως μια πλημμύρα θα κατέστρεφε οριστικά το εύθραυστο οικοσύστημα της, την απόκοσμη ομορφιά των άνυδρων τοπίων της, την ίδια της την ερημική φύση.

Αντλιοστάσιο

Τετριμμένες εικόνες- σύννεφα στα χρώματα της δύσης, η αντανάκλαση της πανσελήνου στη θάλασσα- σε κομματιάζουν με την απρόσιτη ομορφιά τους. Ακούς μέσα σου κάτι να σπάει. Αναρωτιέσαι αν έχει διασωθεί κάποιο ξεχασμένο υπόλειμμα καρδιάς.

Είναι δυνατόν; Δεν είχε γίνει σκόνη την εποχή των παγετώνων; Δεν είχε λιώσει από τη λάβα των δακρύων; Δεν είχε ανατιναχθεί από έρωτα και τρόμο όταν ακόμα πίστευες στα παραμύθια;

Δεν είχε γλιστρήσει από το χέρι σου στον υπόνομο όταν προσπάθησες να την προσφέρεις σε έναν άγνωστο με σφιγμένα χείλη;- Όχι. Όχι ευχαριστώ, είχε απαντήσει, ευγενικά κι αμείλικτα.

Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους: Ποιά η χρησιμότητα μιας καρδιάς στις μέρες μας; Δεν μπορείς να τη μετατρέψεις σε ράβδους χρυσού, ούτε να την ανταλλάξεις με ένα απαστράπτον γρήγορο αυτοκίνητο.

Κανένας δεν θέλει να τη φορτωθεί- η αποδοχή μίας καρδιάς ισοδυναμεί με μία σιωπηλή δέσμευση, μιά υπόσχεση ανταλλάγματος, μιά αόρατη θηλιά στο λαιμό σου.

Η επιστήμη, εξάλλου, έχει προ πολλού αποδείξει πως δεν πρόκειται παρά για μια σάρκινη αντλία αίματος. Ως τέτοια, τα καταφέρνει αρκετά καλά στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων.

Κι ο πόνος; Ο πόνος, φτωχέ συνοδοιπόρε με τις παρωχημένες αντιλήψεις, είναι απλούστατα μια από τις ταινίες, που λατρεύει να προβάλλει στο εσωτερικό των βλεφάρων σου αυτός ο άθλιος σαμποτέρ, ο εγκέφαλος.

Πότε ένας άνθρωπος γίνεται σύμβολο; Και πότε ένα σύμβολο ξαναγίνεται άνθρωπος; Μας στοιχειώνουν τα ζωντανά περιφερόμενα σύμβολα όσων δεν θα μπορέσουμε να αγγίξουμε ποτέ. Αναζητάμε διεξόδους σε ερειπωμένες πεζογέφυρες πάνω από την εθνική οδό.

Σκέψεις που μας τρομάζουν, τρόμοι που μας δίνουν έναυσμα για σκέψη- αντιφάσεις που αντιστρέφονται και αντιστροφές που αντιφάσκουν. Εναντιωνόμαστε σε έναν ρηχό κόσμο χωρίς αντιθέσεις.

Μην πιστέψεις πως έχεις τη μία και μοναδική απάντηση. Όλοι βλέπουν διαφορετικά χρώματα και ακούν διαφορετικές σιωπές. Αν υπάρχει ανθρώπινη φυσή, σίγουρα αποτελείται κατά τρία τέταρτα από ανεκπλήρωτους πόθους και κατά ένα τέταρτο από βία.

Οι ήχοι που κυριαρχούν στην ιστορία ανθρωπότητας: το κλάμμα ενός νεογέννητου, το γέλιο ενός είρωνα, εκατομμύρια κραυγές πολέμου. Υμνούμε τη γαλήνη ακριβώς επειδή λαχταράμε ότι μας διαφεύγει.

Τη νύχτα αγωνιάς σιωπηλά. Ο χρόνος διαστέλλεται. Ενας καυτός άνεμος σαρώνει τα μολυσμένα θραύσματα της ελπίδας: Νοτιοεμμονικός. Η αναμονή είναι ο χειρότερος οιωνός για σένα, που ξέρεις πια να διαβάζεις τα σημάδια- ή νομίζεις πως ξέρεις.

Άραγε σε ποια φράση θα σε διακόψει η άφιξη του ονείρου; Ή μάλλον όχι, η άφιξη της συντριβής του ονείρου, το πεπρωμένο το ίδιο. Ποιό πικρό τέλος σε δελεάζει πιο πολύ;

Προδιαγράφεις εξαρχής την απογοήτευση. Αυτός είναι, γνωρίζεις βαθιά μέσα σου, ο τρόπος σου για να ξορκίσεις μια πιθανή επανάληψη του παρελθόντος. Ο χρόνος διαστέλλεται, η αναμονή γίνεται σχεδόν σωματική.

Εσύ, που ήσουν εδώ απ' την αρχή της ιστορίας, κι εγώ, ο μόνος σύντροφος σου ως το τέλος, καταλάβαμε πως είχαμε πια μεγαλώσει όταν αρχίσαμε να προσφέρουμε τρυφερά λόγια παρηγοριάς σ' όσους μας πλήγωναν, πριν μας εγκαταλείψουν στην άκρη του δρόμου.

Κι εκείνοι ακόμα που προδώσαμε, που δεν μπορούσαν ούτε τ' όνομα μας να προφέρουν χωρίς να μας μισήσουν, τώρα σιγά σιγά ξεχνάνε.

Να μη φοβάσαι τίποτα. Εμείς θα 'μαστε αυτό που ήμασταν πάντα- ένας καθρέφτης κι η φτηνή αντανάκλαση του στο άδειο δωμάτιο, ξένοι μέσα στους ξένους.

Ακίνητα απογεύματα
αγκυροβολημένα στις παρυφές του χρόνου.
Λάγνο πορτοκαλί στερεοποιημένο στον ορίζοντα.

Μέρες μετά
μαθαίνω να εγχέω ζεστασιά
σε ψυχρές εγκεφαλικές φαντασιώσεις.
Αλλά την ώρα εκείνη παραλύω
στο ξέσπασμα κάποιας αυτόνομης επιθυμίας
χορτάτης στην ολότητα της
κι αδιάφορης
για το μέλλον της ανθρωπότητας
ή το δικό μου.

Δεν φλυαρει
μόνο αφουγκράζεται προσμένοντας το νεύμα,
το γόνιμο έδαφος
για να εκτοξευτεί ανθίζοντας στο διάστημα,
τη σύντομη αιώνια στιγμή
της εκπλήρωσης
του θανάτου της.