Σταυροδρόμια

'Ύστερα μας τέλειωσαν πάλι οι λέξεις κι έπρεπε να βγούμε για κυνήγι. Έψαξα μάταια για μυστικές οδηγίες στα μάτια σου. Νύχτωσε νωρίς, διπλώσαμε προσεκτικά τις ερωτήσεις και τις βάλαμε στα συρτάρια τους, είπαμε ένα βιαστικό αντίο πριν φύγουμε προς αντίθετες κατευθύνσεις.

Τι σημαίνει να αποβάλλεις τους εαυτούς σου όπως τα φίδια το δέρμα τους, σηματοδοτώντας το τέλος μιας εποχής; Ανέκαθεν δυσκολευόσουν να πιστέψεις στην ίδια σου την οντότητα.

Τώρα, καθώς ακροβατείς γεμάτος περιέργεια και δισταγμό στο κατώφλι ενός νέου κόσμου, το βλέμμα σου ψάχνει ασυναίσθητα για τις εξόδους κινδύνου, ενώ η καρδιά σου σκιρτά στην ελπίδα της μόνιμης εγκατάστασης.

Όσο για την ψυχή σου, εκείνη δεν την είδε ποτέ κανείς.

Παλινδρόμηση

Γυρνάς ξανά στο σκοτάδι γιατί μόνο εδώ κυλούν τα παγωμένα ποτάμια της έμπνευσης. Σπέρνεις γύρω σου το χάος γιατί μόνο στη θολή του αντανάκλαση αναγνωρίζεις, φριχτά παραμορφωμένο, το πρόσωπο σου.

Απελπισία σημαίνει να μην έχεις πια τίποτα να χάσεις. Ολομόναχος μέσα στη σιωπή ανακαλύπτεις τα κρυμμένα ίχνη της ποίησης. Κι ο έρωτας, είχε πει ο ποιητής, είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλον.

Αν δεν είμαστε πλασμένοι για την ευτυχία, τι γυρεύουμε σ' αυτή τη γή; ρωτάς χωρίς να περιμένεις απάντηση. Οι θεοί βουβάθηκαν πριν από χιλιάδες χρόνια και οι άνθρωποι δε σταματούν να φωνάζουν ασυνάρτητα.

Σκεπάσου ξανά με το μανδύα της θλίψης, κοιμήσου τον ύπνο της εγκατάλειψης, ικέτεψε για άφεση αμαρτιών γνωρίζοντας πως τη συγχώρεση του εαυτού σου δεν θα την κερδίσεις ποτέ.

Κι όταν ξημερώσει, αν ξημερώσει, θα στολίσουμε μαζί τις ρημαγμένες υποσχέσεις του μέλλοντος με ψευδαισθήσεις ηλιαχτίδων.

Bραχυκύκλωμα

Αφήνω ένα σημείωμα αυτοκτονίας στο περβάζι σου. Το διαβάζεις και λες πως σ´ αρέσει.

Ξυπνάω διψασμένη λίγο πριν ξημερώσει. Μένω ξαπλωμένη με τα μάτια ορθάνοιχτα ως το πρωί. Ακούω σκυλιά να γαβγίζουν και τιτιβίσματα. Έρχεται πάλι η άνοιξη να μας πληγώσει γλυκά.

Η θετική σκέψη δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ακόμα πιο δύσκολο είναι να πάψεις να πιστεύεις στη μαγεία των μικρών πραγμάτων.

Μια μέρα θα ανακαλύψουν πως ο διακόπτης της αισιοδοξίας βρίσκεται στον πίνακα ελέγχου του ενστίκτου αυτοσυντήρησης. Κάτι σαν ρελέ προστασίας.

Πώς αλλιώς να κρατήσεις στη ζωή ένα ον που αντιλαμβάνεται τη ματαιότητα της ίδιας του της ύπαρξης;

Στο μετρό χαζεύω ένα αγόρι που θυμίζει κάποιον παιδικό μου έρωτα.

Κλαίω για το παρόν που χάνεται ενώ κλαίω.

Υστερολογίες

Της άρεσε να κλαίει σε παγκάκια, σκαλιά και σταθμούς τρένων, ελπίζοντας ίσως στην παρέμβαση κάποιου τρυφερού αγνώστου.

Να τραγουδάει δυνατά στους έρημους δρόμους τη νύχτα. Να περπατάει με κλειστά μάτια, σε μια αυθόρμητη πράξη παραίτησης.

Λάτρευε τις ηλιόλουστες μέρες, τα φρούτα του καλοκαιριού, τις νυχτερίδες και τα σημεία στίξης.

Συνήθιζε να ονειρεύεται το αύριο κι ύστερα να το σκορπάει από την κουπαστή του πλοίου στη θάλασσα, τροφή για τους γλάρους και τα δελφίνια.

Ύστερα είπαν πως, αντί επιλόγου, άφησε μόνο ένα ημερολόγιο αστρονομικών παρατηρήσεων και ένα λιβάδι με παπαρούνες.

Διάψευση

Κανένας δεν φανταζόταν τι θα συνέβαινε όταν θα άνοιγε το κουτί των επιθυμιών και εκείνες θα ξεχύνονταν λυσσασμένες, αχόρταγες, εμμονικές, αποφασισμένες να εκδικηθούν για όλα τα χρόνια της επιβεβλημένης σιωπής.

«Η ελπιδα ειναι σαν τα αγριολουλουδα», είχε γράψει κάποτε στην τελευταία σελίδα ενός τετραδίου γεμάτου υποθετικούς διαλόγους και παραληρήματα.

«Φυτρώνει όπου γουστάρει- σε σκασμένους τοίχους, ρωγμές στην άσφαλτο και τα λάστιχα εγκαταλειμμένων αυτοκινήτων. Αλλά δεν μπορείς να την καλλιεργήσεις ή να τη βάλεις σε βάζο, ούτε να αποστάξεις το άρωμα της».

Συναντηθήκαμε σε έναν απρόσωπο θάλαμο νοσοκομείου. «Τι συνέβη;», τη ρώτησα. «Αφυδάτωση», μου απάντησε.

'Αθελα μου κοίταξα έξω από το παράθυρο. Είχα σχεδόν ξεχάσει πια την αίσθηση του αέρα στο δέρμα μου, πίστευα όμως πως είχα διατηρήσει μια κάποια επαφή με τον χρόνο ή, έστω, τις εποχές. Η ταλαιπωρημένη αμυγδαλιά δίπλα στην είσοδο ήταν ακόμα ανθισμένη.

«Οχι από τη ζέστη», ψιθύρισε, σαν να μάντευε τις σκέψεις μου. «Από τα δάκρυα».

Δεν θα αργούσαμε να διαπιστώσουμε ότι η πραγματικότητα υπάρχει μόνο για να επιβεβαιώνει τη φαντασία.

Τεχνάσματα

Στα όνειρα σου, η ελπίδα εναλλάσσεται με την απόγνωση. Χάνεις, βρίσκεις, χάνεις το νόημα και περιστρέφεσαι αέναα σε δίνες αυτοτροφοδοτούμενων σκέψεων. Θα ήθελες να ήσουν δυνατός, ελεύθερος, αλώβητος, αλλά περιβάλλεσαι από μυριάδες υπαρκτές και φανταστικές απειλές.

Συχνά λυγίζεις κάτω από το φορτίο της συνειδητότητας. Σκέφτεσαι πως ουδέποτε θεμελίωσες δικαίωμα στη θλίψη, κι όμως εξακολουθεί να σου ασκεί μία ανεξήγητη γοητεία.

Καλείσαι να αντιμετωπίσεις τις συκοφαντικές επιθέσεις καθ’ όλα καλοπροαίρετων συνομιλητών- μα δεν βλέπεις πως τα έχεις όλα; Οι ενοχές ως θεραπεία-σοκ της αυτοαπαξίωσης. Σπεύδεις να ακολουθήσεις το πρωτόκολλο: φοράς τη μάσκα σου και υποκλίνεσαι στωικά.

Καμιά φορά τολμάς να ψηλαφίσεις το αδρό περίγραμμα του ιδεατού. Η απογοήτευση δεν φεύγει ποτέ από το φάσμα των δυσανάλογα πιθανών σεναρίων. Αφήνεσαι. Κατρακυλάς. Ξανασηκώνεσαι και καταρρέεις με ανεπιτήδευτη παραίτηση.

Μέσα σου, μια ανυπότακτη παράλογη μειοψηφία επιμένει να εξασκεί τις αμφίβολες καλλιτεχνικές της ικανότητες χρωματίζοντας μαύρες τρύπες, συνθέτοντας σιωπηλές μελωδίες και πασχίζοντας να σκαλίσει στο γρανίτη την ακαθόριστη μορφή της ευτυχίας.

Mόνο τα άστρα πεθαίνουν από μοναξιά

Και κάπου κάπου τα συσσωρευμένα δάκρυα ορμούν σαν ασυγκράτητοι χείμαρροι, πλημμυρίζοντας τις πεδιάδες της σιωπής. Οι λυγμοί σου είναι άηχα ουρλιαχτά ικεσίας- προσεύχεσαι σε θεούς και δαίμονες, γνωρίζοντας πως δεν σε ακούει κανείς.

Νύχτες σαν αυτές σκέφτεσαι το θάνατο ως άλλο αμνιακό σάκο: ζεστό, υγρό, φιλόξενο. Η ζωή είναι αίμα, πόνος, κραυγές και το ανελέητο φως του έξω κόσμου. Γιατί να θελήσεις να αποδράσεις; Αν είχες το θάρρος, θα βυθιζόσουν στο καταπραϋντικό σκοτάδι της ανυπαρξίας.

Ύστερα συνέρχεσαι. Χάνεσαι σε ένα όνειρο πηχτό και κολλώδες. Για να ξυπνήσεις, φαντάζεσαι μια γάτα να σου γλείφει τα βλέφαρα. Τρυφερά. Χωρίς βιασύνη.

Ενάντια σε ότι σε έχει διδάξει η πληγωμένη υπερηφάνεια σου, προσπαθείς να μάθεις ξανά να μοιράζεσαι. Κάθε πρωινό, ένας καινούριος κόσμος, ένας καινούριος φόβος, μία απρόσμενη καινούρια αγαλλίαση.