Ανεπίσημα νεκροί

Ονειρευόταν το ποτάμι. Καμπύλες γραμμές, επιπλέουσες επιθυμίες, αφρισμένα όνειρα. Ένα εύθραυστο καλοκαίρι στις αρχές του χειμώνα.

Τα παιδιά μεγάλωσαν, δεν φοβούνται πια το σκοτάδι. Μόνο η ζωή τα τρομάζει λιγάκι. Το αδρό περίγραμμα της ματαιότητας. Η μοναξιά με το υπνωτικό της άγγιγμα. Απόγνωση απαλή σαν χάδι.

Ευτυχώς η πάθηση σας έχει όνομα, λένε. Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής. Τι μπορεί να διαταράσσει την ελλειμματική προσοχή, αναρωτιέσαι; Δεν σου πολυαρέσει η φράση, θα προτιμούσες κάτι πιο ποιητικό.

Σύνδρομο αποσπασματικής επίγνωσης, για παράδειγμα. Λανθάνων μανιοσουρεαλισμός. Εκφυλιστική μελαγχολία. Καλπάζουσα κακοήθης νοσταλγία. Η χρόνια ενδοσκόπηση αναμφίβολλα κατατάσσεται στην κατηγορία των αυτοάνοσων νοσημάτων.

Ο,τι έχει όνομα έχει και θεραπεία, λένε. Αν όχι, τουλάχιστον η διάγνωση εξασφαλίζει ένα άριστο πιστοποιητικό θανάτου. Ο θάνατος από γνωστά αίτια είναι, φυσικά, προτιμότερος. Εμπνέει σεβασμό. Θερμά συλληπητήρια. Και τα σχετικά.

Ανησυχώ πως μια μέρα θα πεθάνουμε ακριβώς όπως ζήσαμε- αναιτιολόγητα.

Καλλιεργητές θετικών προσδοκιών

Μου αρέσει να την φαντάζομαι να περιπλανιέται τις νύχτες στις σήραγγες του ηλεκτρικού. Καπνίζει αποτσίγαρα χαζεύοντας τα γκράφιτι, ταϊζει ψίχουλα τους αρουραίους, κοιμάται γαλήνια με το κεφάλι ακουμπισμένο στις ράγες.

Δεν αισθάνεται φόβο- κανένας δεν της έχει μιλήσει για το θάνατο, για υποχθόνια πλάσματα και ανθρώπους με εχθρικές προθέσεις, για επικίνδυνα ατυχήματα, μικρόβια ή αρρώστιες.

Δες πως ανθίζουν τα χωράφια της μνήμης, ο έρωτας ήταν ανέκαθεν ένα παιχνίδι εξουσίας και η απόλυτη εμπιστοσύνη ένα όμορφο ψέμα σαν τις νεράιδες ή τον άγιο βασίλη.

Μην εγκαταλείπεις την ελπίδα, θα τραγουδάμε ώσπου να μας νικήσει η σιωπή, θα πιστεύουμε πως μπορούμε να πετάξουμε μέχρι το έδαφος να μας συνθλίψει, θα γοητευόμαστε από τις φλόγες και θα υπομένουμε σιωπηλά, γεμάτοι απορία, τον πόνο στα ακροδάχτυλα μας από το άγγιγμα της φωτιάς.

Μεταξοσκώληκες

Δεν τρομάζεις πια όταν στερεύει ο χείμαρρος των ακριβοπληρωμένων επώδυνων λέξεων. Χαμογελάς στο άγνωστο και αφήνεις τον μανδύα της σιωπής να γλιστρήσει απαλά πάνω στο δέρμα σου. Λουφάζεις μέσα στο διάφανο κουκούλι σου, δοκιμάζεις την ανοίκεια γεύση της πληρότητας χωρίς να αναρωτιέσαι πόσο διαρκεί.

Κι όταν καμιά φορά βγάζεις έξω το κεφάλι σου για μια στιγμιαία εισπνοή, απορείς με την βιαιότητα του ανέμου που κάποτε ένιωθες σαν χάδι στο πρόσωπο σου. Συνειδητοποιείς πως η μοναξιά ήταν το οξυγόνο σου, όμως πόσο εύκολα εξασκήθηκες στην άπνοια, πόσο πρόθυμα υπέδειξες τα ανυπεράσπιστα σημεία των οχυρών σου στον εχθρό, πόσο αδιάφορα έστειλες τους πολεμιστές σου σε βέβαιο θάνατο...

Άραγε θα μας βρουν μια μέρα οι λογιστές της ματαιότητας απαιτώντας να εξαργυρωθούν μία μία οι λευκές υποσχέσεις μας; Αραγε θα λαχταρήσουμε ξανά την επάρκεια ενός αυτόφωτου πυρήνα; Αραγε θα συγχωρέσουμε ποτέ όσους μας είδαν γυμνούς, ευάλωτους, φριχτά σημαδεμένους μα τόλμησαν, αγνοώντας όλες τις προειδοποιήσεις, να μας αγαπήσουν;