Bραχυκύκλωμα

Αφήνω ένα σημείωμα αυτοκτονίας στο περβάζι σου. Το διαβάζεις και λες πως σ´ αρέσει.

Ξυπνάω διψασμένη λίγο πριν ξημερώσει. Μένω ξαπλωμένη με τα μάτια ορθάνοιχτα ως το πρωί. Ακούω σκυλιά να γαβγίζουν και τιτιβίσματα. Έρχεται πάλι η άνοιξη να μας πληγώσει γλυκά.

Η θετική σκέψη δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ακόμα πιο δύσκολο είναι να πάψεις να πιστεύεις στη μαγεία των μικρών πραγμάτων.

Μια μέρα θα ανακαλύψουν πως ο διακόπτης της αισιοδοξίας βρίσκεται στον πίνακα ελέγχου του ενστίκτου αυτοσυντήρησης. Κάτι σαν ρελέ προστασίας.

Πώς αλλιώς να κρατήσεις στη ζωή ένα ον που αντιλαμβάνεται τη ματαιότητα της ίδιας του της ύπαρξης;

Στο μετρό χαζεύω ένα αγόρι που θυμίζει κάποιον παιδικό μου έρωτα.

Κλαίω για το παρόν που χάνεται ενώ κλαίω.

Υστερολογίες

Της άρεσε να κλαίει σε παγκάκια, σκαλιά και σταθμούς τρένων, ελπίζοντας ίσως στην παρέμβαση κάποιου τρυφερού αγνώστου.

Να τραγουδάει δυνατά στους έρημους δρόμους τη νύχτα. Να περπατάει με κλειστά μάτια, σε μια αυθόρμητη πράξη παραίτησης.

Λάτρευε τις ηλιόλουστες μέρες, τα φρούτα του καλοκαιριού, τις νυχτερίδες και τα σημεία στίξης.

Συνήθιζε να ονειρεύεται το αύριο κι ύστερα να το σκορπάει από την κουπαστή του πλοίου στη θάλασσα, τροφή για τους γλάρους και τα δελφίνια.

Ύστερα είπαν πως, αντί επιλόγου, άφησε μόνο ένα ημερολόγιο αστρονομικών παρατηρήσεων και ένα λιβάδι με παπαρούνες.