Ζητείται σιωπή

Φορτηγά που προσπερνούν φορτηγά που προσπερνούν φορτηγά στη μονοτονία της εθνικής οδού. Ασφυκτιάς κάτω από έναν βαρύ, ενοχικό ουρανό. Κάποτε ξέραμε τι είναι η γαλήνη, θυμάσαι;

Τώρα η ζωή μοιάζει να επιταχύνεται αέναα, δε σου αφήνει χρόνο ούτε για λίγες στιγμές ζωογόνου, υπαρξιακής κατάθλιψης. Μόνο παράνοια πια, μόνο ελιγμοί, και παζάρια, και αμοιβαίες υποχωρήσεις.

Δεν είναι ότι γίνεσαι λιγότερο εγωιστής, όχι- ποτέ δεν το πίστεψες αυτό, και μάλλον είχες δίκιο. Είναι απλά ότι τα όρια του εγώ σου διευρύνονται. Τα σύνορα σου επεκτείνονται τόσο που δυσκολεύεσαι να τα διαφυλάξεις από εχθρικές εισβολές.

Και είναι πολλές, οι εχθρικές εισβολές. Είναι συνεχείς, επίμονες, ψυχοφθόρες. Ζητιανεύεις λίγα ψίχουλα κατανόησης κι όλοι σου λένε πως αυτό που ζεις δεν είναι καθόλου μα καθόλου μοναδικό.

Η μοναξιά της μη μοναδικότητας. Οχι λιγότερο επώδυνη από άλλες μοναξιές.

Θέλεις να ξεκολλήσεις από πάνω σου το μανδύα της κανονικότητας και να κυλιστείς στην άμμο γυμνός.

Ζητάς να δημοσιεύσουν την αγγελία σου για μερικά τετραγωνικά μέτρα σιωπής, μα ούτε η χρυσή ευκαιρία δεν απαντά πια στις εκκλήσεις σου.

Oνειρεύομαι πως θα έρθεις να με συναντήσεις εκεί που κάποτε με μάθαινες να ονειρεύομαι.

Ρεαλισμός

Ξεκινάω κάθε μέρα να γράφω και κάθε μέρα αποτυγχάνω. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πραγματικότητα, έτσι τις τελευταίες νύχτες ξαγρυπνάω ζητιανεύοντας θραύσματα νηφαλιότητας από αυτάρκεις περαστικούς.

Από το παράθυρο μου βλέπω να περνάει και να απομακρύνεται η υπόσχεση μιας ζωής διαφορετικής, χορτάτης, ολόκληρης, καθώς ζυγίζω ξανά και ξανά τις επιλογές μου ανίκανη να πάρω μια απόφαση. Απειλητικό ορθώνεται μπροστά μου το άγνωστο. Επιστρέφω απρόθυμα στην πνιγηρή ασφάλεια της παιδικής ηλικίας.

Οι επαναστάσεις μας; Φτηνά τρικ για να εντυπωσιάζουμε αδαείς θεατές. Οι συμβιβασμοί μας; Σωροί πτωμάτων που σαπίζουν κάτω από τα κρεβάτια μας.

Ίσως δεν στο είπα ποτέ: είσαι ο μοναδικός αστερισμός σε έναν ουρανό που είχε από καιρό ξεχάσει τι σημαίνει φως.